Noordwaards

Um allef elf ongeveer kwaamn wi’j lös van de stärtbaene van Buenos Aires. Et was een skitternde mooie mörn, vierntwinteg groadn, ’n koele bries, ’n prachtege dag um de blauwe emel in te dendern met 62000 pk onder de konte, en 55000 liter kerosine in de tanks. Genog um ons in vuuf en allef uur noar Bogota, Colombia te brengn. Dit keer gien polopeerdn an boord, et exportproduct van Argentinië, die vliege wi’j ier vaeke vandoan. Et is et nije spuulgoed van de nouveau riche van Rusland, China en et Midden Oostn. Et is wel zo rusteg, want die biestn kriegn ‘t umme neks op d’uppn

en dan is ‘t ’n gestamp en geros achterin, asof ie deur onweer en vliegn.
Wi’j draein in ’n roeme bocht zuudn van het vliegveld richting et noordn, en vliegn in de klim op zo’n drie kilometer eugte over de stad. Rechts verdwient de Rio de la Plata in de verte, en is vaag de kust van Uruguay te zien. Veur ons leg de rivierdelta van de Parana rivier. ’n Prachtege anblek van miriaden streumpies, en meerties, moeras en grote kronkelnde riviern die saemnkoomn en weer skeidn, met eilaandn umgeemn deur waeter met de kleur van caramel, of dulce de leche, zoas ze dat ier nuumn. Met de Parana noast en onder ons belaandn wi’j op kruis’oogte, en strekt een machtig imposant, uutgestrekt vlak laand zich veur ons uut. Vierkaante akkers, met weegn, kleine dörrepies met vierkaante blokkn bebouwing, ier en doar een diagonale weg er dwaers deur en, et ölt niet op. Toen ek joarn geleedn veur ’n vrachtbedrief in Detroit werrekte vleugn wi’j van Mesa Arizona, terugge noar Detroit, en dan vleug ie niet op tien kilometer maer op ooguut drieë, en dan strekte zich ’n soortgeliek laandskap onder oe uut, et midwestn van Amerika, dörrepies met groansilo’s en eindeloze zaandweegn, ier en doar ’n stofwollek achter ’n vrachtwaegn, en altied dat gevuul van eindeloos’eid.
Now roazn wi’j met oaste duuznd kilometer per uur over de groanskure van Zuud Amerika. De Parana is uut et zicht eslengerd noar et oostn en weer terugge ekoomn en kruust ons pad van rechts noar links. De rivier is de oostelijke ofvoer van het Andes massief wat zich links van ons steeds dudeleker ofteeknd, ier koomn allerlei stroomn bi’j mekaere en loozn in de Parana. Ien keer over Bolivia bin de berregn zo oge dat et lek as of ek ze kan anraekn, wi’j skoevn d’r ook maer met drie kilometer eugte overen. De eindeloos’ eid van de landbouwveldn en opgedreugde zoltmeern get over in de eindeloos’ eid van de Andes, de ruggegroat die van Kaap Hoorn tot oaste an Barranquila in Colombia toe deurlöp. 
In ’n museum in Lima Peru zaag  ek ooit de mummie van ’n indiaans tienermaechien die ze per toeval addn ontdekt op ’n bergtop, woar de sjamaan lange geleedn eur skedel ad in eslaegn, ’n offerande van de Inca’s um eur goden gunstig te stelln. Op oe vule bergtoppn zolln d’r ier nog van die meinsn offers zittn? Zie wördn op’offerd deur eur stam, bevreurn en emmumificeerd deur de kolde, sinds eeuwn in de foetusolding in ’n kleureg gewaad van lamawolle op ’n besneide piek in dit ruige oergebergte, woar de lucht zo dunne is dat de emel kobalt blauw is en woar zelfs de condor niet meer kan vliegn.
La Paz luchtverkeersleiding trekt mi’j uut mien ‘mijmeringen’. Ek wörre d’r altied weer stille van, en et is ’n intens genot, umme die leegte met oen oogn in te drinkn, en te fantaseern oe et is umme ier deur te riedn, van vallei, noar pas, umme weer ’n vergezechte te kriegn van dat wat ek now, tewiel ek dit skrieve, in voegelvlucht zie. Ek dinke dat ie pas ’n echt idee em as ie de twie zolln kunn kombineern, de voegelvlucht en de rit over de grond, die vule troager is netuurlek. Ek eb mien bruur Arend wat benijd, die deu ’t gewoon, met zien zwoager Henri, in ’n olde Volvo Amazone. Dwaers deur dit continent.
De weerld is niet groot, aa’j lange ofstand vliegn, maer et gevuul van uurn in stilte over zo’n continent te gliedn werkt rustgeevnd, net as die zunsopgang middn op ’n leeggeloopn Wad, of de eindeloos’eid van het Zuud Afrikaanse Hoogvelt, glooind en geel met dreug grös en koorn, zover et oge reikt, of et lege Midwestn van de VS. Zo was de leegte van de zudeleke Atlantische oceaan, op ’n oversteek van Buenos Aires noar Johannesburg  imponeernd, ier vleugn gien vliegtuugn, dit was ooit et domein van VOC pioniers op weg noar  Kaap de Goede Hoop, van de albatros, van de woeste rotseilaandn van Tristan da Cunha en South Georgia, bezuudn van mien route, buutn ons zicht, mysterieus, want ie wietn dat ie ze nooit zulln zien.
En now, witte piekn en woestijn’n, vulkaan’n en helblauwe meern skoevn onder mi’j deur en ek eb ’t weer ielemoale noar mien zin, ier op de bok van die aluminium pupe, met dit uutzicht.  Ek doe’t 18 meert dit joar al twinteg joar veur de zellefde boas, en ek kriege d’r nog stees niet genog van.