D’ ond keek mi’j loedereg an. Ek remde of en keke achterdochteg noar et grote broene, kwielnde biest. Veurzechteg fieste ek langs de raand van ’t fiespad umme ’t biest en. I’j maekte gien anstaltn umme ok maer ’n centimeter an de kaante te goan en van de anblek van zien boas wus ek dat ek doar ook niet op sympathie oefde te reeknn.’ Et cliche wil dat boas en ond vaeke op mekaere goan liekn. Dat klopt volgns mi’j oareg.

Deezn zaagn  d’r ook allebei uut as of ze met eur kop in volle galop teegn ’n mure waarn evleugn. Dat was tegelieke ook de verkloarege dat ze zo’n körte, dekke nekke addn. Tel doar bi’j op dat ze allebei loederege, glimmnde kraleugies addn die gemien de weerld in staerdn en ie snappn wel dat dit gezelskap op ’n fiespad ergns in de polder  now niet et veurbeeld van vriendelekeid en toegankelekeid was. Toen ek d’r veurbi’j was keek ek nog ies achterumme of ien van de twie mi’j niet achternoa kwam. Met ’n gerust aerte fieste ek verder. De aertslag daelde weer wat, adrenaline waardn normaliseerdn.

Onder et viaduct van de provinciale weg noar Dronten deur, rechtsof over de öltn fiesbrugge, langs et kanaal. Mooi rusteg fiespad. Verderop trap ek langs ’n groot grösveld as ek uut mien oog’oek ’n zwaerte skimme met de snel-eid van ’t lecht over ’t körte grös op mi’j of zie koomn. D’r achteran sprint de eigenaar die disse wedloop dudelek get verliezn. As ’n boas zo aerd achter zien ond an kump beloofd dat weinig goeds. Kansberekening. Fiese ek ‘m d’r uut? Et is ’n wiskundege ond want i’j ef ’n interceptie traject uut estippeld woar wi’j zo’n vuufteg meter verderop mekaere goan ontmoetn en dan in innige omhelzing in et oge grune grös langs et kanaal goan laegn en mekaere de liefde verkloarn.

Ek beslute te stoppn. De tasmaanse duvel die et op mi’j veurzien ef bög zien aanvalsroute of en eempies lek et erop asof ie in volle gaank ’n sprong get woagn en mi’j noar de keel get vliegn. Met et aerte in de keel staer ek et biest gemien in d’oogn(niet bepoald vol overtuuging), miskien kan ek ‘m nog commandeern, bi’j mien kienders werkt dat wel. En, veregjan, ’n paer meter bi’j mi’j vandoan stopt ie en get druk kwispelnd stoan blaffn. Zucht. De boas kump achter oasem, vol verontskuldegingn eindelek ook an bi’j de plaats des on-eils, gooit et op jeugdeg enthousiasme en dut ‘m an de rieme. Mien aertslag daelt ondertussn tot onder de ondervuufteg. As wi’j zo deurgoan en ek kome nog meer van disse ‘trouwe viervoeters’  teegn dan oev ek maer net aerd genog te fiesn dat ek niet umme valle en dut de stress de rest wel veur calorieën verbraandege.

Achter de manege koom ek ’n old vrouwchien achterop op ’n scootmobiel. In et maendtien achteran eur zaedel zit ’n klein undtien mi’j achterdochteg an te kiekn. En kan oe wel an jonge, dink ek as ek d’r veurbi’j jakkere. Ek maeke ge-akt van oe. Olt oe maer betuun!

Ek bin pas veur ienderde deur mien rundtien en. Mien roete nemp mi’j langes plaesn in bossn woar altied ondn lös loopn. Elleke keer is ’t maer weer ofwachtn wat aa’j teegn koomn. Et blef ’n risicovolle onderneming, want ier maagn ze altied lösloopn. En as ze an de liende zittn wil dat ook nog neks zaegn. ‘n Collega van mi’j ging over de kop over zo’n liende toen op ’t leste moment, net veur ie langes boas en ond was d’ond besleut van de ziede van zien boas te wiekn en et pad te kruusn. Doar ging Rolf en ’n allef joar produktiviteit. Ielemoale in de kreukels.

Ie zolln kunn’dinkn dat aa’j in minder verstedelekte gebiedn dus minder risico’s loopn, want doar eb ie gien lösloopnde ondn. Maer op de Veluwe in de rimboe is et niet minder gevoarlek, miskien nog wel vule gevoarleker. ’n Paer joar geleedn fiest ek achter Ermelo ’n donkere tunnel in ’n noaldbos in. Ek adde d’owto neer ezet op een parkeerplaese langes de weg noar Elspeet. Goed de sokkn d’r in. Weineg lecht onder de dechte overkapping van dennenoaldn. Nog gien drie-onderd meter van de weg of zo iniens ’n ijselijk gekrijs. Broengrieze knörnnde ronde vörmn vliegn alle kaantn op. Et gekrijs kwam van de kleine beige/broen gestreepte biggies.  De familie everzwijn was net zo verrast deur mi’j as ekke deur eur. As de dood dat ek ’n kwoaje bere achter mi’j an zol kriegn trapte ek deur, met vleugels van adrenaline. Noa ’n klein stukkien fiesn eurde ek neks meer achter mi’j. Ek remde of, draeide umme, keke in et allefduuster of ek ze nog zage. Stille. Veurzechteg fieste ek weer terugge tot ek ze in de gaetn krege. Zie stondn in ’n kringechien bi’j te koomn van de skrek. Ek zage de flankn van de zeugn op en neer goan tewiel ze stondn uut te bloazn. De biggies rommeldn spuuls in ’t rond. Stillechies draeide ek umme en ging ek verder. Ek besefte mi’j dat ek ook zo’n biest in de flank ad kunn rammn. Dat overkwam ’n aandere collega, die fieste in Ecuador van ’n vulkaan of en in ’n bocht in ‘n olle weg stond ’n koe dwaers over de weg. De man zag dat dink te laete en met ’n rotgaank boorde i’j ‘m in de flank van dat biest. Fiese bleef achter bi’j de loeinde koe, bestuurder vleug in ’n sierleke bocht deur de lucht en smakte op ‘t zaanderege wasbörd wegdek. ’n Meinse kan raer te passe koomn.

Toch is d’r neks lekkerder dan lekker de kop leegrossn op de fiese. Ofgeloopn erfst in de Leuvenumse bossn kruuste ’n paer onderd meter veuruut ’n kudde van zeker twinteg edel-ertn mien pad. Maennechies met grote gewei’n. Prachteg mooi.

Kiek, ek kan wel minder risico volle sportn goan beoefenn’ zoas bowln of badminton, maer op disse meniere krieg ek wel ’t gevuul da’k leve zeg maer. Ek oeve ook niet de stress van onze veurolders die - over wat now de bodem van de Noordzee is- op de loop mossn veur saebeltandtijgers, maer ’n undtien in ’n maendtien op ’n scootmobiel, dat past as adrenaline anjaeger redelek in mien streutien.