Koneginnedag

Et was ’n Koneginnedag, alweer eempies eleedn dat de volgnde dingn gebeurdn. Et weer was in ieder geval abnormaal mooi, stukkn mooier dan ofgeloopn vrijdag. Siem Trummechien stond opesteld in de drumbend, netties in ’t gelid, in de Stoevnbergstroate teegnover de Overtoom, te

wachtn tot de optocht weer verder ging. D’r was al eempies neks gebeurd, en gien iene wus woarumme as de optocht stille stond. Et was ongewoon waerrem veur de tied van ’t joar en de zunne braandde ongenoadeg an ’n strakblouwe emel. Links veur ‘m stond de man met de basdrum vertikaal veur de  boek, en doarveur de Tambourmaitre, met zien staf. De gepoeste zilvern bolle boovnop de scepter fonkelde in de zunne. Bi’j Siem begon ’t zwiet langzaam over de rugge en onder zien pet vandoan te kralln. I’j keek noar zien buurman, die stond met ’n rooie kop te iegn as ’n trekpeerd.
‘Ek ope tas ze gouw goan loopn, ek bezwieke ier nog van’, verzuchtte Siem die gien zaldoek bi’j ‘m ad. Zien kraege was al deurwiekt en ’t zolte zwiet leup ‘m in d’oogn. Zo iniens klunk d’r  ’n doffe klap veur ‘m,  Siem kek, en veur ‘m op stroate ruult de grote zwaerte kozakknmusse van de tambourmaitre, zien staf klettert op de stoepe tussn ’t vollek en sköf ’n egge in. De tambourmaitre leg met zien eufd op de stoeperaand, volledeg gestrekt, en is kompleet van de weerld.                                                                                                  ‘De waerremte, ’t is de waerremte, aelt ’n zak met iesklontn of zoiets.’ Skroewt  d’r iene in ’t publiek.  De woordn angn nog in de lucht en dan,  veur Siem,  zakt de man met de basdrum met ’n diepe zucht deur de knie’n, en met ’n dreuge tek koomn de verchroomde beugels van zien tromme op de stroate en de man zakt veur over, over zien grote tromme en, met de voetn an d’iene kaante op de grond, kump ie oaste met zien eufd an d’aandere kaante an de grond. Doar lag ie, stille, en slap as ’n vaetduukien, ook nok out.   ‘Wi’j muun wat doen, wi’j muun wat doen!’, zaegt ’n aander lid van de bend, maer vuule verder kump ie niet. ’n Bewoner ef ’n paer boteramzaekkies met iesklontn uut uus aelt, as zo iniens ’n ärde blekkerege  klap klinkt, Siem keek net ulpeloos achterumme, en doar veul, as of d’r  ’n zeis onder ‘m deurging, de man met de tuba uut de flank. ‘ Die dingn bin te zwoar in de itte, zie goan allemoale van de groat’ Skroewde Siem. Toen ie weer veur ‘m keek zag ie dat de optocht al weer was goan riedn, en de ofstand wörde allengs groter. Maer de drumbend was zien ärte en ziele kwiet, die laagn veur pampus op ’t asfalt van de Stoevnbergstroate. 
Skiet ’n bietien op!
Van de praalwaegn achter de drumbend kwam de trekkersjefeur an edraeft, en die skroewde; ‘Ie muun loopn, an de gaank, veuruut, de optocht is al oaste de bocht umme bi’j de skoele!!’  Noast Siem trök Enk-Jan  de leiding naor ‘m toe, en zee teegn Siem; ‘Siem, ie neemn die basdrum over, Jannie ie laegn Sjaak op de stoepe, en jullie twie’n  zettn de tuba op de stoepe, en dan goan wi’j loopn!’ Siem trök de bewusteloze voddebael van de basdrum of, en laegde ‘m zaechies  op de stoepe met be-ulp van ’t publiek. Binn’ de körtste keern ad ie de grote tromme veur de boek. I’j keek achterumme, en zag dat alles weer oardeg in ’t gelid was. ‘Kloar?’, ‘kloar, en goan, rustege mars’. Doar ging Siem, iene, twie-e, drie, vier. Marsen was Siem gek op, walsen kon ie neks mee, ie kwaamn altied ’n slag tekört, of ie addn ’n bien over. Met twie bienn ku’j niet ’n oneevn getal loopn, doar wör ie gek van. Dat ad Siem in de Roef wel ies probeern uut te laegn, maer ’t kreeg toen niet de andacht die et neudeg ad, vond Siem toen.

Siem is an zet
De meinsn langes de kaante knektn goedkeurnd, zie zaagn weer wat aksie, de bend  marsjeerde weer, nee eur, in Gaellemuun zittn wi’j niet  bi’j de pakkn neer. Niet lulln maer poesn. Siem ad d’r ook skek van, i’j knipperde ’t zwiet uut d’oogn, en zag tot zien skrek dat d’iele Stoevnbergstroate, zoverre as ie zien kon, tot an de Ervormde skoele leeg was, be-alleve ’t publiek dan. De optocht was de bocht al umme, ’n dekke vuufonderd meter verder op. En zie waarn net ter eugte van d’Overtoom. Zien erte sleu ’n keer over maer toen kreeg Siem de geest. Met ’n vermetele trek op zien kop besleut Siem doar en dan dat ie dat gat  dechte ging loopn.  Langzaam voerde i’j ’t tempo op. ‘Kallum an, man’, skroewde Enk Jan achter ‘m, maer Siem trök ‘m d’r neks van an, i’j leup stees sneller, en op ’t ritme van zien stampnde peuties sleu ie stees sneller en aerder op de grote tromme. Aa’j van opzied keekn was Siem net ’n grote cilinder met twie intens roppnde krukaessies d’r onder, en ’n pet op. De bend achter ‘m kon neks aanders doen dan maer meegoan in de oogste versnelling.                                      Iniens eurd i’j achter ‘m de skoeftrompet ’n snerpnde oge toon uutstootn, as of d’r ’n vaerrekn langzaam eslacht wörde, en drekt d’r op kwam de saxofoon met ’n donkere, zwoele toon die pompnd stees aerder anzwöl, tot ’t deur oen oorn skeurde. Siem vond ’t prachteg, i’j mepte zo erd as ie kon, i’j sleu niet, i’j beukte, i’j ramde,i’j gooide zien iele weezn teegn dat vel van die tromme an.De snoei aerde slaegn rammdn iederiene deur ’t middnrif, as ’n dierleke onderstroom, neks ersns, allient maer gevuul, oergevuul.

De jungletrein
Ondertussn zat de baend op ’t tempo van ’n Caribische carnavals bend, en spuulde de keuperseksie regelrechte salsa. Zie stoomdn vol gaank deur de Stoevnberreg, de bloazers maektn kekke daanspaessies en swingdn ritmisch van links noar rechts en weer terugge met eur instrumentn. ’t Vollek langs de kaante vond ’t prachteg, zie bleevn niet meer stoan, nee, zie leupn allemoale mee, daansnd en upsnd. ’n Grote stieve vrouwe in ’n donkere rok tot an de enkels vuulde de gummie in  de knie’n zakkn, en ’t jungleritme en de diepe rammnde bas raektn ’n snoare bi’j eur woarvan ze niet wus dat ze  ‘m ad. Siddernd deu ze  ’t boovnste kneupien van eur board lös, trök de speldn uut eur dekke knoete achteran ’t eufd, en gooide  ’t eufd  in de nekke. Eur zwaerte oar veul golvnd over eur skolders, en ritmisch beweug z’eur uppn op de stoomdne junglebeat van de bend. Uut eur grote boezem welde ’n diepe,  ronknde lach van wellusteg genot.  Boovn uut de raemn öngn de bewoners te fluitn en an te goan en te wuivn  met de Nederlaanse vlaage,  en zie waarn niet iens kwoad toen ’t vollek op de stoepe in drommn deur eur nette tuinties met ortensias en afrikaanties en roste umme maer neks van dit smeuiige daans spektaekel te missn. De geest was absoluut en ielemoale uut de flesse. De bend kwam now in rap tempo op de bocht an, en ien keer deur de bocht addn ze ’t gat met de optocht oaste dechte eloopn. As ’n trein op stoom denderde de bend deur en ’t gat met de veurgoande waegn wörde snel kleiner. D’r zat ’n kleuterskoelechien op de waegn, de kienders in koddege muuznpaekkies,  en de juffn  die stondn ondertussn ook al drifteg mee te daansn. Toen et er op leek dat de bend niet ging stoppn maer over de iele optocht en zol walsn zaag ie de kleuterties met oogn as sköttelties kiekn, ie zaagn ze deinkn, as dat maer goed get. Maer nog gien meter achter

de grote platte waegn gaf Siem Trummechien nog iene ontiechelek erde knal op zien ‘geliende’basdrum en op die slag, van ’t iene op ’t aandere moment  stond de bend  as ien blok, as ’n romeins kwadrant,  doodstille en zweeg de jungletrein van Siem. 

Neks dan superlatievn
Now, ie roadn ’t al, ’t publiek ging ielemoale uut zien dak, ’t applaus duurde en duurde, meinsn kwaamn met flessn waeter en kold bier noar de bendleedn, die met ’n voldoane grijns stondn uut te bloazn. Toen d’r weer wat ruumte was tussn de bend en de optocht marsjeerden ze weer rusteg verder, en sleu allient Siem ’n gedempte tromme. ’s Oams an de bar in de Roef was de stunt van de bend  ’t ienege onderwerrep, en Siem was  d’r nog zo vol van dat ie d’r niet over op kon olln. In zien euforie drunk ie meer dan goed veur ‘m was, en ’t verael wörde ier en doar nog wat an edekt, want van zien moatn in de Roef ad gien iene zien stunt ezien, umdat ze allemoale nog in eur baede laagn te stinkn op dat moment, gestoord in eur sloap deur de brommerties zonder demper in de uutloat. Umdat Siem an ’t einde van d’oamt niet meer goed kon goan, stoan of proatn, em ze’m met veriende krachtn van de krukke of etrokkn en laankuut op de laedvloere van Aerrem zien bestelwaegntien  elaegt, en noar uus ereedn,  alwoar Gärmt em liefdevol ef onder estopt, in zien baede, woar i’j machteg snurrekte, met de kleern an, en ’n glimlach op de lippn.