Nije femilie
In Miami, de hoofdstad van Florida, zittn wi’j al joarn in een old otel an ’t strand. D’r waarn altied vuule klachtn over de dunne muurties tussn de kaemers, de olde inrichting, en dat et niet altied eevn goed skone emaekt was. Now, dat klopt allemoale, maer et was ook altied gezelleg, want er sleupn allient maer bemanningn van luchtvaartmaaskapij’n. An ’t zwembad stond ’n grote colamesiene en doar ko’j frisdraank en bier uut trekkn veur ’n dollar per blekkien, d’r stondn

barbekjoes, dan kon ie oen eign spulln koopn in de supermaerrekt en met de collega’s wat op de  ‘braai’  gooin. Maer wi’j em toch al vaeker an de eigenaarn evroagt de zaeke ies wat op te knappn, beter skone te maekn, en ies wat geld te steekn in ’n goeie fitnessruumte. Tja, de bruurties Sussman em doar al die tied neks mee edoan. Et bin Joodn, en zie bevestign zeker et cliche dat dat ongeleufeleke centnpoesers bin. Zie geevn gien cent meer ut dan neudeg, en as ze dan ies ’n loopbaand an eskaft addn veur de ‘gym’, dan addn ze ‘m veur ’n skeet en drie knekkers op Ebay ekocht, en störtte dat dink in veur de weeke uut was.

Doar laag ek dan op ’n dekke boxspring- dat deugde absoluut wel an dit kot, goeie baedn- met de ofstandbedienege te zappn. ’n Skroewerige amerikaan in de kaemer noast mi’j ad net ’n conversatie over de telefoon met ’n vrouwe ofesleutn. Ek kon ’t iele gesprek woord veur woord verstoan, en die vrouwe an d’aandere kaante van de lijn preut zo erd dat ek deur et dunne muurtien ’n nasaal gesnaeter as ’n soort Donald Duck stemmechien kon eurn. Toen dacht ek, wi’j muun ier weg.
Ondertussn waar ek op het kanaal van de History Channel belaand. Ier zat ’n grieze, saai oognde professor met ’n iezern brillechien te vertelln dat alles was begunn bi’j de oerknal, alles was uut dat iene speldeprekkien in ’n onmeteleke leegte veurt ekoomn. Over de tied waarn deur evolutieprocessn  dingn in allerlei vörmn eur eign gaank egoan en zo waare wi’j now noa iel wat millenia an ekoomn in et eedn. Ek keeke naor de olde gedienn, met joarn seumteg bloemnpetroenn d’r op en dachte, dat ad ek kunn weenn, doar, roerloos an ’n reeltien veur dat raem, ook uut neegntienviefnzesteg. Toen wörde ek overvaaln deur ’n intense bliedskop, dat ek niet tot gedien ware ontwikkeld.

Ek deuke as ’n snoek laank uut op et tapijt, en laegde mien oar te luustern. D’r kwaamn allerlei geluudn uut, gegons, gebrom, gesnerp en gezoem. Duuzndn stofmijtn en allerlei aander spul wat wi’j zolln betiteln as ongedierte, doar in dat oogpolige cut pile sinteties printien, dat was mien femilie!!I’j, femilie!! Boovn op ’n oar in ’t tapijt zat ’n zaandvlooie die was mee elift van mien bezuuk an ’t straand, en ek skroewde teegn um; ‘I’j, neeve, oe is ’t met oe?’ Maer i’j zee neks, stak zien middelvinger op en klaegde dat al die grote lompe weezns altied op ‘m ging stoan. Ek ware nog steeds aerstekke bliede met mien nij gevundn femilie en trökke in ien roam et kleine koelkaessien uut zien okke, gaav em ’n dekke knuffel en zee; ‘Ie maagn d’r ook weenn eur, al bi’j ’n wat ofwieknd femilielid, maer die dekzak op de tillevisie zaeg dat wi’j terugge goan tot et begin van alles, i’j, eur ie mi’j, ie gingn links of en ekke rechtdeur, nuumt mi’j maer ome Fik’.

Maer toen veul mien oge op de stoffeleke restn van ’n kakkerlakkus tropicanus (zo groot as ’n kleine muus) achter de koelkaste, die lag doar in zien doodspose met de peuties in de lucht, en ek skeute ielemoale vol. Wat jaemmer dat ek dit femilielid now nooit  d’aand eb maagn skuddn. Uut de tied veur dat wi’j maer ies van gedachtn kon wisseln over wat now lekker eetn was enzo. Ek eb ’n stukkien tisjoe uut de badkaemer aelt en ‘m d’r stillechies mee ofedekt en toen as ’n grafzerke de koelkaste d’r weer veur ezet. Wat eb ek ereerd.
Toen ek over mien emosies en was besleut ek dat ek ies wat eetn mos. Vlak bij ’t otel zit ’n zompeg, pekkereg Chinees restauraentien, maer met lekker eetn, dus doar ging ek wat of aeln. Mien favoriet bestelt, en doar stond ek dan te wachtn en te luustern noar oe de eigenaar Lee Wang zien best deed ’n dekke rachel onder uut zien longn noar boovn te kriegn. I’j rochelde en oeste spasties, en leup rood an, toen leup ie noar buutn en doar ging ’n grote belle gruune drab de stoepe op. Lee Wang was ok femilie, maer i’j ad net zovuule meniern as die zaandvlo die bi’j mi’j logeerde. Mien enthousiasme over nije femilie bekoelde toen al wat meer. Vervolgns bi’j et voetgangers stoplecht ’n skeldpertije tussn twie Cubaann met interesse evolgt, en toen ek ien keer op et terras an ’t zwembad de General Chao’s chicken  noar binn zat te werrekn waar ek d’r wel achter dat met die oerknal en zo, wi’j nog altied in ’n raere weerld leefdn, ook al ware wi’j femilie. De kiepe was in ieder geval slechter of dan ’t gedien, de koelkaste skoner dan de chinees, en allerlei volkn kunn mekaere niet luchtn of zien. Maer, de professor ad geliek, et proces van ontwikkeling stet nooit stille, en wi’j bin d’r nog lange niet. Wie wet wörd et nog wat. Veuralsnog em de mieste meinsn al genog drukte en muuite met ’n femiliereünie ien keer in de vuuf joar, loat stoan dat aa’j bi’j ’n staefmixer of ’n krulspelde op de koffie muun.