Oerlaand

Veurege weke donderdagmiddeg kon ek de juuk niet meer verdraegn. Ek ware de daegn d’r veur  al wiet hoe vaeke over de Knardiek ereedn um te kiekn of de meinse al toegang ad tot de Oostvaardersplassen. Miestal dut

Staatsbosbeheer op twie plaesn ’n ekke van ’t slot en kan de skaeser dit natuurgebied in, maer dus allient as d’r ies leg en et dekke genog is. Echter, onze boswachters addn et zaekien nog altied op slot.

En toch, vanmiddeg zaag ek van de Oostvaerdersdiek twie donkere silhouettn skietn teegn een uutgestrekte witte vlake, en mien erte sleu over. Ek mosse d’r en, d’r op, en weg vliegn. Maer ien keer bi’j de voegelobservasie keet kon ek niet op et ies. Toen maer over ’n pad deur et riet op zuuk noar ’n deurgang. Ergns zaag ek voetofdrukkn in de snei et riet in verdwienn richting de plasse d’r achter. Dus dat spoor evolgt, en noa zo’n vuufteg meter stond ek an de raand van ’n kompleet verloatn en spierwitte uutgestrektheid. Achter mi’j wilgen en riet,veur mi’j ies bedekt met snei. ’n Oer Ollands tafereel, terwiel et toch eigenlek allemoale deur de meinse is ontstoan, dit natuurgebied.
’t Is eempies maerteln, raere sprongn doen en ienbienege reegndaansn umme mien skaesn an te kriegn, want ek adde neks um op te zittn dan et ies. Maer toen ging et lös, en lekker dat dat was! Ek bin ielemoale verguld met mien neie klapskaesn die ek veurege weke eb ekocht. Dat skaest toch wel eempies aanders, meer rendement van oen slag, en meer rust ook.
Ien keer umme de bocht veurbi’j de voegelobservatiehut zaag ek nog stees ’n paer spoorn van skaesers die mi’j veur ewest waarn. Dus ging ek dapper verder, maer opiens begon ’t toch miraekelt te kraekn. Dechte noar et riet toe ekreupn en ies eempies ’n momentopname edoan. D’r was in de verste verte gien meinse te bekenn(wat werkelijk ’n veroademing is trouwns),  en ek dacht, as ek ier d’r deur goa, ook als stet d’r in deze plasse nog gien vuufteg centimeter waeter, of ek maeke ’n raere smakkert, dan vienn’ ze mi’j mörn as ’n ieslollie. Toch maer veurzechteg terugge en d’aandere kaante op. Ielemoale allient over die grote vlakte richting de Oostvaardersdiek, wiend rechts van achter, ’t zwiet op de rugge. Zo uut eloatn as ’n jonge ond. In mien eufd flitste ekke terugge noar toen ek ’n klein keerltien was, en wi’j in ’n soortgeliek laandskap leupn achter et Voegeilaand, of bij ’t Kanaaltien. Ook ’n wildernis van riet en willegen, zo now en dan snaeternde gaanzn, en verder neks dan stilte, en ruumte. Ook as wi’j wel ies gingn skaesn op de Belt, en deur de kraggn achter ’t Klooster, met altied de waetertoorn umme op te stuurn, dat was mooi, ofgeloopn twie joar ook weer ewest, met diezelfe terugflitsn noar vrogger. ’t Is soms net of de tied in die streek stille ef estoan. Dezelfde boerderijchies langs ’t waeter, de rietsnieders die an ’t oogstn bin, de rook van verbraand rietofval, grote stoaln bokkn die vaste evreurn laegn in ’t ies. Zwaerte silhouettn skietn langes oe en, en ie eurn de metalege klaank van de iezers. Soms zie ek wel ies prentn van eeuwn geleedn, met iestafereeln, en dan deink ek, d’r is neks veraanderd. De tied ef vat op alles, maer ier op et ies is ’t net of de tied de weg kwiet is en maer deur egoan is zonder dit tafereel te beroern. As of de tied zelf besleut dat et zo mooi was dat ze d’r maer beter neks an kon doen. Dat vien ek ook, neks meer an doen!
Volgnde weke zit ek op  de zudeleke ellefte van deze aardbol, en met Old en Nei op zo’n klapperboom eilaand in de Karieb, maer d’r is neks zo mooi as ons laand in de winter! Dit laand is niet van mi’j, maer ik bin van dit laand. Et löp mi’j en oe deur et bloed, sins et begin van de tied.