Panta Rhei

Joarn geleedn waarn doar twie jochies die zaatn achter an, in  de leste rije van de skoelbaenkies an de kaante van de gaank in et zwaert geteerde Rehoboth skoelechien. Dit skoelechien stond onder leiding van meester Troost, die woonde in de grote vrijstoande oofdmeesters woning  noast de skoele. Meester Troost was ’n iele gewone deursnee man, wat an de lange kaante, maer et aperte an ‘m was, i’j ad ’n iele soepele scalp. As ie zien wasbördtien van rimpels in zien veur-eufd trök dan ging zien oorn ’n centimeter of wat de lucht in en ruulde zien maettien dunne oar richting de nekke. Um taa’j as ventien geneigd bin zulke raere observasies umme te zettn in imitatie kon ek dat al vrij rap ook iel goed. Al noar gelang oe strak die iele vleispet bi’j oe vaste zit kun ie dat ook wel. Begint maer ies met de oorn op te trekkn en dan te fronsn! Zie’j wel?

De jochies achterin waarn Gait Eenkhoorn en skriever dezes, ook wel bekend as Fikkie. Op ’n goeie dag -net veur de middagpauze- vreug Troost an iederiene wat de betekenis was van de woordn op de gevel van zien uus. Doar stondn naemelek (en nog steeds geleuv’ek) de veur mi’j mysterieuze woorden ‘Panta Rhei.’  Gien iene die ’t wus, maer  noa de middeg was d’r iene die de vinger in de lucht deu, Gait van Cor Eenkhoorn, dit verbaasde gieniene trouwns, Gait was ’n soort triviantencyclopedie. ‘Meester ek wiete wat  ’t betekend, Panta Rhei.’ As Gait weer ’n stukkien wietnskap an zien grieze massa ad toe evoegt woarvan ie wus dat ie exclusief die kennis bezat dan sniesterde i’j altied. Dan grinnikte i’j in zich zelf, dan glum ie van trots, dan grijnsde i’j mysterieus en knipperde nog wat meer met d’oogn.

 ‘Nou Gerrit, wat betekend Panta Rhei volgens jou?’ Zeg Troost. ‘Meester, pappe zeg et beteeknd goedkoop woonn.’ KLABAM. De meester zien oogn sperdn zich lös as die van ’n woest dier, doar ging de oorn de lucht in, de rimpels trökkn zich saemn en de scalp trök noar de nekke. De oofdmeester leup rood an en was zichtber in ’n zeer, zeer geagiteerde stoat an ’t geraekn. Ek wiete niet meer wat ie toen zee, de meester, want Gait siste in mien oar dat zien vaer in ’t skoelbestuur zat en doarumme wus dat Troost gien ure betaelde veur dat uus.  

Reuring bi’j de keuring

Van de weke ad ek mien jaorlekse medische keuring. Dat is altied weer ’n bietien spaennd want d’r bin meinsn die goan doar neks vermoednd en, en koomn noar buutn zonder medisch brevet umdat der wat is met eur aerte, oogn of wat aanders wat niet deur de beugel kan. Die kaans nemp bi’j et older wörn ook toe.

Ek wörde in ’n geluuddecht cabinechien ezet veur de gehoortest. Ek krege ’n zwoare en machteg ongemakkelijk zittnde koptillefoon op. Die zat veural op mien linker oor rotteg. Dus tiedns de test met allerlei zachte piepies en geluudies betrapte ek mi’j d’r op dat ek de iele tied weer dat kunstien van Troost zatte te doen, trekkn met de oorn en fronsn umme die linker oorskellepe comfortabel te kriegn. (Toen mos ek lachn want ek dachte iniens an et Panta Rhei verael). Maer neks öllep, et maekte allient maer vule gekraek in mien linker oor. Doardeur eurde ek vule van de zachte geluudies niet en was de uutslag van de test dat er ’n opmerkelijke dip zat in de oge frekwensies van mien linkeroor. Aldus de assistent die al raer zat te kiekn dat ek zo zat te lachn in dat Dixitoilet-achtige optreksel

De keuring wördt altied of-erond met ’n eindgesprek. De grieze keuringsarts met zien witte stofjasse zat bi’j ’t onderzuuk andachteg noar de grafiekn van de gehoorstest te kiekn, mompelde ‘hmmm, zooo, ja, hmmm.’ Keek terugge in mien map noar de grafiekn van de veurege joarn, fronste ook zien wenkbrouwn, niet zo soepelties as ekke of Troost, en mompelde weer. Now wörde ek toch ’n bietien zemelappig. ‘Is er iets aan de hand dokter?’ ‘Euh, ja, je linkeroor laat een sterke achteruitgang zien in de hoge frequenties.’ Ja, allo, dikke lul drie bier, dat wus ek ook wel. ‘Toch geen reden om af te keuren hoop ik?’ ‘Nee, nee, nee maakt u zich geen zorgen hoor!’ Phiewww. Bleksemse sadist dacht ek toen, ie olln d’r van umme oen meinsn op stang te jaegn! Die smeerlap zat doar d’iele dag in die grauwe bunker onder tl lecht, die ad zo zien eign bedenkelijke umor.

Maer veuruit, alles beter dan dat slemielege keerltien die mi’j altied keurde toen ek in Detroit woonde lang’ eleedn. Die skepte d’r ’n groot genoegn in umme met vule vertoon ’n gummie aanskoen an te doen woarvan ie de vinger in de vaseline deupte tewiel as ie oe opdreug veurover te buugn. Dan prakte i’j zonder vule plichtplegingn zien vinger in oen poepert die net as bi’j de miestn allient maer ienrichtingsverkeer is ewend. Doarbi’j drukte ij oe met zien aandere aand op de rugge umme de reflex teegn te goan dat ie rechtop willn goan stoan teneinde dit onderzuuk zo gauw meugelijk te beëindign. I’j ad zien buro vol stoan met foto’s van zien gezin, maer volgns mi’j was ie gewoon lid van de Orde van de Ridders van de Bruine Ster. I’j geneut iervan, dat zaag ek gewoon.

Maer Fik mocht weer noar uus, met zien medisch brevet leup ie de zunne in buutn et Constellation gebouw en was bliede dat ze niet begunn waarn over zien gewicht. Dat deu ’n aandere keuringsarts ooit wel, die klaegde dat ek in ien joar zes kilo was an enekoomn. Dat klopte ook, maer zie kon zellef wel ’n twielingzuster van Erika Terpstra weenn. Zie ad gien kleern an, zie woonde in ’n tent-achtig gewaad. Doar kan ek met mien jongste in kampeern en dan ad ek nog ruumte veur ’n gasstellechien! Soms verwonder-ie oe over de vrijheedn die dit soort meinsn zichzellef permitteern! Et is simpel machtsmisbruuk dacht ek nog fronsnt, tewiel ek ruulde met mien scalp en trökke met d’oorn.