Terugge noar ‘t begin

Drie weekn geleedn bin ek met mien vrouwe ‘n kleine weke terugge ewest noar de regio van Virginia woar ek mien vliegopleiding edoan eb, en woar ek mien eerste baene ad as vlieginstructeur. Noa ankomst  op vliegveld van Washington DC ebbe wi’j eerst ’n nacht in ’n otel esloapn in Georgetown, et oldste bebouwde gebied van de hoofdstad van de VS. Ek adde ’n owto ‘uurd en de volgnde mörn tufte wi’j al vrogge richting Newport News en Williamsburg. Onderweg kwaamn wi’j langs Fredericksburg, Ashland en Richmond. Ondertussn aelde ek erinneringn op dat ek bi’j al disse plaesn op de lokale vliegveldties ewest was in de tied dat ek doar in de buurte werrekte. Deze regio was de heilige grond woar destieds de burgeroorlog worde uut evöchtn.  Noa ’n uur of wat  reedn wi’j Newport News

binn’. Wi’j gingn eerst kiekn bi’j mien eerste uus in de States. Et stond d’r noa vierntwinteg joar nog net zo, met de plestik noamaek plaenkies an de buutnmure. Ook et gebouw van de vliegskoele stond d’r nog, maer d’r zat gien skoele meer in. De stinknde compostfabriek d’r noast was wel verdweenn. Zie addn op dit regionale veld wel ’n grote passagiers terminal uut de grond estampt, maer d’r gebeurde weinig. Ek krege d’r toch wel nostalgische gevuulns bi’j, dat ek ier mien eerste solovlucht maekte, en ’n bulte lol ad met al die aandere Nederlaanders. Ek wiete wel dat wi’j de verkeersleiders ier op de toren van het veld regelmoateg tot wan’oop dreevn, met ons belabberde stienkooln engels en klungelig’eid die de studentpiloot kenmerkt.
 Veur acht dollar per persoon lunchten wi’j bi’j ’n ‘all you can eat’ sushi restaurant. Mien vrouwe keek eur oogn uut an de grote en onmeugelek dekke meinsn die ier rondwaggeldn. As ze kloar waarn met de buffettn of te graezn , en zich vol te stouwn,  vreugn ze zonder blekkn of bloozn um ’n doggybag, dan kreegn ze ’n styrofoam deuze, die proptn ze dan ook nog ielemoale vol met eetn, en dat ging mee noar uus. Carolien kreeg ondertussn eur alleve liter beker met frisdrank al weer bi’j evuld, en toen ze zee dat dat niet oefde stond de bediende eur an te kiekn as of ze niet goedwies was. Gewoon volgooin, meer is beter. HET grote probleem in dit laand. Aerreme meinsn kunn’ veur weinig iel vule (vaeke belabberd) eetn en doen dat dus ook.  De frisdraank en al et aandere eetn wat zute is zit vol met high fructose corn syrup, ’n zuutstof goedkoper dan suker en baerstend slecht veur oe, want al de energie die ie tot oe neemn in de vörm van eetn wörd dankzij deze bende opeslaegn as vet. De buffettn met dessert waarn groter dan al de aandere opties, maer wi’j em ons bedwungn.
Noa de lunch deur etoerd noar et istorische Williamsburg, vuuf kilometer verder. ’t Gekke is dat toen ek ier woonde, ek ware twieëntwinteg, interesseerde mi’j dat allemoale gien zier. Ek wol vliegn en lol maekn. Now kan ek mi’j niet veurstelln dat mi’j dat toen niet boeide. Dit gebied, Williamsburg en James Island in de James River, was de eerste plekke woar Captain John Smith met zien gevolg voet an wal zette en de kolonisatie van dit continent begon. Dit was et laand van Powhatan en Pocahontas. Et is ’n prachtig gebied van grote briede riviern die troage noar de Chesapeake Bay stroomn en vandoar de Atlantische oceaan in.
De volgnde dag reedn wi’j langs Yorktown en Gloucester Point noar Deltaville en noar de olde ‘trailer’, de stoacaravan woar ek in woonde toen ek mien eerste baentien as instructeur ad op et vliegveld Hummel, direkt an de grote Rappahannock rivier. Toen wi’j over de grote brugge reedn over deze rivier waarn wi’j stille van de mooie umgeving, de wijdsheid, de rust. Toen ek ier werrekte zaag ek dat niet, ek was allient maer bezig met zo snel meugelijk vlieguurties bi’j mekaere sprokkeln, en mien povere dollars bi’j mekaere te skraepn. Et was now muujlek in te leevn dat mi’j dat toen zo’n bulte stress kostte. Et olde restaurant, de Pilot House Inn, stond d’r nog net zo, doar ging ek dan lunchen met mien boas, in de ope dat i’j de rekening betaelde, dat skeelde mi’j weer, dan oefd’ ek s’oams gien waerrem eetn meer te kookn.
Et olde kantoortien was vervangn, de vliegtuuchies die vrogger zo in ’t grös stondn,  stondn  now in simpele hangaars, maer verder gebeurde d’r weinig. ‘d Iele streek gaf mi’j et gevuul van stagnatie. Aa’j kiekn oe vuule d’r in ons laand ebouwd is, oe steedn egruuid bin, kiekt allient maer noar Gaellemuun, ier was oaste neks gebeurd. Toch raer, in zo’n economische supermacht.
Maer, en dat was leuk, binn’ de körtste keern ad ek weer contact met ’n paer old studentn die ier nog woondn, die keekn wel raer op. Shoes was terugge. Ek name as ek destieds op vakantie ging wel ies klompn veur ze mee, wooden shoes, en dus nuumde iederiene mi’j ier Shoes. Bi’j iene gast tuus zat mien vrouwe gelieke met ‘n .385 revolver in d’aandn, zie wus eur gien road,  maer Johnny Jackson, JJ, was gek van alles woar kogels uutkwaamn, en dus mosse wi’j zien leste anwinst ook bekiekn. I’j ad zien uus nog uutebreid met ’n trofeekaemer, die öng vol met ertekoppn en gewei’n. Maer verder was d’r weineg aanders in Virginia. Zie waarn allemoale wat older, en dekker, en nog altied pro Republikeins en sterk anti Obama.
Richard was ’n aandere student die ek an zien brevet öllepn ad, die ad et eskupt tot onderdirecteur bi´j ´n lokale bank, maer die sappelde desondanks, zien vrouwe en i’j vondn de oopnbare skoeln zo slecht dat ze de kienders van ellende op ’n priveskoele edoan addn a raison van twintegduuznd dollar per joar. Now zol ie zaegn, ach, bankdirecteur, die kan ’t wel betaeln, maer bi’j ‘m tuus kon ’n bliend peerd gien skae anrichtn. Zien vrouwe was eur baene kwiet, zie maektn ’n muugestreedn indruk op mi’j. Ek zaege; ‘Koomt ons ies opzuukn in Nederland.’ Maer nee, dat kon d´r niet of, vekaansie sowieso niet. ‘Amerika maekt neks meer’, mopperde Richard, ‘wi´j em alle productie an de Chineezn egeevn, en onze berg skuldn ook. Superpower? Ek olle mien erte vaste.’
Et was ´n echte trip down memorylane maer ek ginge weg met gemengde gevuulns. Ek zie die meinsn wellicht nooit weer. Goed vollek, lieve meinsn, net as ier op ´t plattelaand, maer zo´n onzeker bestoan, veraermd over de joarn, nee, the American Dream is  miskien erns aanders, maer veur steeds minder meinsn neks meer as dat, ´n droom.