Bij Roos even wachten Zwaan, want daar is het meestal erg druk en voor je het in de gaten hebt lig je ergens onder, vooral op zaterdagmorgen. “Ja wij zullen goed moeten opletten Jannes, dan maar wat later in de winkel”. “Zo is het maar net”, antwoord Jannes. Goed uitkijkend steken Jannes en Zwaan over vanaf de Jan van Arkelstraat naar de Schoolstraat. “Hoor Zwaan!” “Hoor wat moet ik horen?” “Luister nou toch eens goed Zwaan”, doelend op het rammelende voerbakje waarmee Reind zijn duiven in hun hok probeert te lokken. “Ja nu hoor ik het ook. Het is toch wat dat die dieren daar op reageren”. “Ja de natuur is mooi Zwaan. Ik zal Reind maar niet storen”, mompelt Jannes terwijl ze

samen de Drecht oplopen. “Zo!”, vervolgd Zwaan, “De eerste hindernis hebben wij gehad ik ben blij dat we op de Drecht zijn hier kun je tenminste nog even rustig lopen”. “Ja Zwaan, het wordt er niet rustiger op met al dat verkeer maar ja je moet maar zo denken, we mogen dankbaar zijn dat we dit uitje iedere zaterdag nog kunnen maken ondanks alle gevaren die je onderweg kunt tegenkomen”. Jannes steekt een hand op en groet Klein Joompien die net in de auto wil stappen met zijn laarzen aan. “Hoe is het jochem?” vraagt Jannes nieuwsgierig. “Wel goed hoor”, antwoord jochem. “Ben je nog druk met het eiers zoeken?” Jochem knikt ja. “Ik wou net nog even weer heen want het mag nou nog”. Jannes wenst Jochem succes toe. “Bedankt” roept jochem terwijl hij in zijn auto stapt en rustig wegrijd richting de dijk. Zwaan denkend aan hoe het vroeger hier allemaal geweest was tot Jannes: “Hier woonden vroeger toch Dirk en Sienne”? “Klopt, maar dat is al wel heel lang geleden”. “Ja en als je terug kijkt lijkt het helemaal niet zo lang” gaat Zwaan verder. “Ach je moet maar zo denken Zwaan, hoe ouder je wordt hoe meer je hebt om naar terug te kijken. Daarom lijkt het ook niet zo lang”. “Daar kon je wel eens gelijk in hebben Jannes”. Zwaan stopt plotseling en doorzoekt zenuwachtig haar jaszakken. Jannes vraagt wat er is…. “Ach niks hoor”! “Echt niet”? “Nou ja, ik kijk even of ik mijn boodschappenlijstje wel bij me heb. Jannes reageert daarop wat kortaf. “Je begint toch niet te twijfelen aan jezelf”? “Nee, maar iedereen kan toch wat vergeten. O gelukkig hier heb ik het al”. Verrast haalt Zwaan het lijstje uit haar tas. Jannes is het ontgaan en blijft bovenaan de dijk staan om te overleggen met Zwaan welke kant zij op zou willen. “Zeg het maar Zwaan. Nou ja ik moet eigenlijk nog even naar Tiempien om een paar nieuwe batterijen te kopen voor de wekker radio”. Jannes springt opzij en schreewt “gek, halve gek”! een jongeman achterna, die bijna met zijn scooter over zijn klomp heenrijdt. Het is toch niet meer normaal dat je niet even ergens fatsoenlijk meer kunt gaan staan. “Rustig blijven Jannes. Kom we gaan even bij Harm langs voor die batterijen. Ik blijf wel even buiten wachten”, overlegd Jannes even met zich zelf, wetend dat er buiten wat meer te zien en te beleven is. Zwaan gaat alleen bij tiempien naar binnen. Jannes, leunend op de rollator, kijkt de Langestraat in. Terwijl hij achter zich Harm al fluitend Zwaan hoort helpen, groet hij de ene na de andere voorbijganger. Hij geniet zichtbaar en mooi mompelt hij in zich zelf dat het mooi is dat zoveel mensen hem nog kennen. Zwaan komt daarna de winkel uit en pakt de rollator vast. “Is het gelukt Zwaan”? vraagt Jannes belangstellend. “Ja hoor, we zullen ze er vanavond direct in doen. Dan kunnen we weer een poosje voorruit met onze wekker”. Plagend zegt Jannes: “Zo, de eerste centen zijn weer uitgegeven”. “Ach jij ook altijd met je geld” pareert Zwaan de uitspraak van Jannes. Lachend vraagt Jannes wat het volgende adres is. Zwaan denkt rustig na. “Ja ik weet het al. Nu we toch in de buurt zijn moet ik eigenlijk even bij Bitter en Zoet langs, om wat te bestellen voor de kleinkinderen. Want het is straks zo weer Pasen en als ze dan komen mag ik ze graag verrassen met wat lekkers”. “Als het maar niet om de vreterij gaat, want dan gaat het je al net als Reind met zijn duiven. Rammelen met chocolade eiers om de kleinkinderen te lokken”.  “Ach Jannes, draai toch niet zo door”! reageert Zwaan met verbeten stem. “Nou kom op dan. Maar het zonnetje komt er al door Zwaan”. “Ja het is weer een fijne morgen Jannes. Als je moe wordt moet je het zeggen hoor”. Jannes mompelt dat hij helemaal geen last heeft. “Ik voel me nog topfit. Ik loop jullie er nog wel af”, doelend op de klompen aan zijn voeten. Zwaan maant Jannes dat hij normaal moet doen. “Jannes de mensen kijken naar jou met je gepraat tegen een paar klompen”. “Ach daar moet je geen acht op geven Zwaan. Laat de mensen maar op hun zelf letten, dan hebben ze de handen al vol”. “Ophouden nu”, bijt Zwaan terug. Terwijl ze verder lopen richting Bitter en Zoet maakt Jannes extra veel lawaai met zijn klompen in de Langestraat. Een grootburger, wachtend op zijn vrouw voor de winkel, roept lachend naar Zwaan: “Zwaan, heeft Jannes het weer te pakken”? Zwaan doet of ze het niet gehoord heeft en geeft Jannes een por in de zij. “Wat nou weer”? vraagt Jannes. “Je gedragen, dat is het enige wat ik van je vraag Jannes”. “Ach Zwaan, er moet toch wat in zitten”, vervolgt hij binnensmonds lachend zijn weg.

                           Wordt vervolgd…….