’N AMPERTE KOSTGANGER

Geertien kwam an de bar zittn, tussn Klaas en Gärmt in, en zat d’r bi’j asof ie op zien gemak begon te raekn. Noa niet al te lange tied ad ie al oareg wat Campari skipper emaekt en et gesprek ging over vanalles en nog wat.

Zo iniens gooide onze Geertien ’n dekke keie in de rustege viever. ‘Zaegt mi’j now ies’, stak ie van wal tewiel ie ’n lange dunne menthol filter segret anstak, ‘Jullie bin allemoale vrijgezel, bi’j ok niet stiekem ’n bietien omofiel?’ Zee ie met ’n skelmse lach op de snoete. Gärmt bevreur op de krukke, i’j knipperde ’n paer keer met d’oongn, maer zee neks en stak  de braand in ’n sjekkien uut zien veurroad. Klaas keek Geertien an met lodderege oongn van tevuule bier, en Siem die net van de wc terugge kwam keek rond en zeg; ‘Wat bi’j stille’?                                                      ‘Now Aarnt, ie-e dan, ein, volgns mi’j muu’j neks em van vrouwn’. Dramde Geertien deur.              Klaas ad zien tonge weer terugge en zaeg; ’Dat zie’j  verkierd, de wievn muun neks em van Aarnt’.               ‘Och, aerreme jonge, ja, dat is niet zo mooi’, zee Geertien met geveinsd meeleevn, ‘Die tante van oe, ein, maekt die ok nog steeds skone?’ vreug Geertien an Aarnt.                                                                    ‘Ja eur, die is elleke oamt op pad’, antwoordde Aarnt. ‘Kiek, dat is now juust de doodsteek veur mien negorije, al dat zwaerte beunaezn, doar ku’j as aerdwerreknde, belastingbetaelnde, profesjonele skoonmaeker niet teeng op, zie bin de pest veur ons vak’,   Kleine Geertien spi’jde de woordn d’r oaste uut. ‘Maer veruit, as ze natuurstien en stoffn lemelln met chloor skone maekn, dan koomn die klaantn van eur vanzellef bi’j mi’j’.  Geertien was op stoom en vol van vitriool, dat was goed te merrekn.    ‘Kent d’r nog iene ’n goeie mop?’probeerde Aerrem van achter de bar ’t gesprek ’n aandere kaante op te kriegn.                                                                                                                                                             ’Ekke wel’  lispelde Geertien.’n Keerl löp in Amsterdam ’n kroechien in, en draeft langes de bar, en zeg teeng de barkieper dat ie ’n pilsien wil, maer i’j muut  eerst eempies pissn. I’j löp de wc in en kump gelieke weer terugge een zeg vol ongeleuf teeng de barkieper; ‘D’r stoan drie kompleet blote keerls mekaere achterlanges van jetje te geevn’ . ‘Oh’, zeg de barkieper, zonder te verblekkn of te verbloozn, ‘ef de middelste ’n vlinderstrekkien umme?’.    ‘Ja now taa’j ’t zaegn’, zeg de klaante, ‘dat ad ie ja’. ‘Zie’j wel’, zeg de barkieper, ‘die vent ef met kloaverjassn ok altied zovuule geluk’.                                                                                                                                                ’t Möppien was niet an Aarnt en Siem besteed, en dat was te verwachtn, maer d’angel was d’r uut in ieder geval.  ‘Ek goa maer weer ies’.  Geertien stond onvaste op, reeknde of, en leup ’n bietien slengernd de deure uut, en kreup achter ’t stuur van zien roze Mini. Vanuut de gelagkaemer keekn de meubelstukkn ‘m noa, en Gärmt zeg; ‘Wat ’n machtege raere sjappe is dat’. ‘En dat ie e- riddert is, ein, wie ad dat now edacht’, skudde Siem zien eufd.