Spulevaern
D’r waeit ‘n straffe passaatwiend, die witte koppn op de golvn van de Atlantische Oceaan veroorzaekt. De palmboomn langs de kust buugn mee met eur kroene noar ’t westn. Wi’j roazn d’r met zo’n twie-onderdvuufteg kilometer per uur over en, op zo’n onderdvuufteg meter eugte, in de klim noar neegntwintegduuznd voet. Ons otel zie ek links onder ons wegskietn, et beigekleurege straand, de turkooizn zee die noarmoate et dieper wörd  noar griesblauw kleurt in de ondergoande zunne. Op zo’n zes-onderd meter eugte vliegn wi’j deur wat vuulwitte

wöllekies, wier toppn zo’n drie-onderd meter oger laegn en die mi’j uutneudegn ies lekker te goan surrefn. Dus regelt mien collega met de verkeersleiding van Puerto Rico dat wi’j gelieke maagn deur accelereern noar onze kruussnel-eid van drie-onderdvuufteg knoopn. Dat doe ek dus op ’t aendtien, net op de töppies van de wollekn. Veur mi’j stek d’r iene wat oger uut en spuuls rol ek de grote bak in derteg groadn elling  en soeze met ’n dekke grijns umme de witte staepel wattn en, en draei ek weer terugge met net zovuule elling noar d’aandere kaante umme weer onze route op te pikkn richting Engelaand.
Achter mi’j stet ‘n dekke tachtig ton vracht, in de tenks iets meer dan onderdduuznd liter kerosine, wi’j weugn toen wi’j van de baene of jakkerdn net gien twie-onderdzesentachtig ton, De  vleugels bin net noa de staert verlöst van de draegkracht maer ook weerstand veroorzaeknde kleppn - dat kan deur steeds aerder te goan vliegn - en zo stuurt et zwoare bakbiest lecht as ’n sportvliegtuugien. Te snel boovn dit wollekndek bin wi’j op onze maximale snel-eid belaand en trek ek rusteg de neuze noar d’emel en kome wi’j lös van de wattnloage. Ek kriege d’r altied nog kriebels van, zo kunn spuuln met zo’n bonke techniek, en snel-eid, met drie grote stroalmoters die ellek twintigduuznd pk per stuk maximale output geevn tot wi’j op kruus-eugte bin. Dit bin de leuke dingn, et verveeld nooit, et is woarum’ ek dit werrek bin goan doen, en d’r altied nog weer van geniete. Gewoon lekker stuurn.
Op onze toegeweezn eugte an ekoomn goa ek ies eem in de koelkaste snuffeln. De catering is an board ebracht in Bogota, en d’r is zoas gewoonlek weer vuus te vuule, umdat de bemanning die et stukkien van Bogota noar Puerto Rico vleug oaste neks ad an eraekt. Eerst maer ies verse koffie zettn. Dat is nog niet altied makkelijk. As ’t baekkien met ’n soort filterzak met koffie d’r in niet goed in de klemme zit lekt ’t an alle kaantn waeter op ’t aanreg. Eempies noar de wc, en weer terugge in de galley is et feest, et waeter spuit an alle kaantn langs et koffiezet apperaat. Ek drukke em uut, met respectabele ofstaand want aanders zit mien bloes onder de koffie. Koffie is link spul in ’n cockpit. Zit ie doar net met zo’n iet bekertien in oen tengels, krieg ie ’n douw van turbulentie en ja eur, ’n grote gujje over oen bloes, of et vlug over de raand in et ronde gat in et dasboard links, en dan muu’j weer deppn. In de kurrekdreuge lucht in et vliegtuug dreugt et iel snel op, en meurt et as ek wiet niet wat. Ooit was d’r ’n collega die met de microfoonstengel van de koptelefoon veur de mond (i’j was sloaperig middn in de nacht) ’n slukkien koffie nam, en niet iens deur ad dat ’t iele sprietien in zien bekertien verdween. I’j kreeg et pas deur toen de verkeersleiding zich beklaegde dat ze ‘m niet verstondn. De foamkop op ’t uiteinde van het microfoontien was driefnat van de koffie.
Maer al drink ie nog zo vule koffie, as de bioklokke et lechem op zien leegste pittien zet, dan muu’j soms wel eem d’oogn dechte doen. Zo lange oen collega et nog trekt, eempies ’n powernap van ’n kwaertiertien. Vrogger was zoiets absoluut not done, en dan zaag-ie die olde boazn vechtn teegn de sloap, en juust as ze fris en fruiteg mossn weezn veur de noadering  en landing störttn ze soms volledeg in. Dat wil ielemoale niet, ’n vliegtuug an de grond zettn tewiel as oen collega zit te knekkebolln. Maer et gebeurd zeldn eur, eigenlek bi’j an ’t einde van de vlucht weer wakker dankzij de adrenaline, de vereiste concentratie tilt oe uut oen muffe stoat. As d’r dan ook nog ies ’n lekkere zuudwestn störm stet te bloazn op Schiphol, dan bi’j oen vermuuid-eid ielemoale vergeetn en zitt-ie as ’t woare op ’t uukien van de stoel, want die leste vuuf menuutn bi’j as ’n erfstblaechien in de wiend en is ’t nog eempies aerd werrekn umme dat dink goed veur de baene te olln, en ‘m recht neer te zettn op de middnstreep. Maer ien keer op et vrachtplatform ruum ie de papiern op, pakkn oen koffer, sjouwn de trappe of, en kloar is kees. Dat is et mooie van ’n uutvoernd beroep. Spulevaern, betaeld wörn, en as ie kloar bin loat ie de boel de boel en neemn gien werrek en sores mee noar uus. As ek et allemoale over mos doen deu ek et precies weer zo.