Marathon diner

t was ergns ofgeloopn meert dat ek bi’j Marfo mos koomn opdaegn. As lid van ’n onderofdieling van de Ondernemingsraad van Martinair mochtn de eern pilootn ’n paer ofgezantn stuurn umme saemn met collega’s van de KLM de waerreme moaltiedn veur de koomnde aanderallef joar te pruuvn en te selecteern. De Marfo cateringfabriek was tot ’n joar of wat geleedn ’n onderdiel van Martinair en ier maekn ze ’t eetn wat wi’j an boord kriegn opediend.

Et gezelskap bestond uut vliegnd personeel, d.w.z. cabine en cockpitpersoneel, van KLM Cityhopper, KLM en Martinair. Wi’j waarn uuteneudegt deur de dames van KLM IFS, Inflight Services. Ier ad ek veureg joar ook al mee te maekn ad, toen noa de overname van Martinair de KLM de catering inkoop overnam. Deze verder uuterst vriendeleke deernes waarn volledeg in de ban van de adviezn van voedingscentrum.nl en de schijf van vijf. Dat zol goandeweg de dag nog meer dudelek wörn. Ek zaege oe, et is politiek correcte terreur, tot op de gram of eweugn oeveelheedn vet, koolhydraat, eiwit en goa zo maer deur.

De chefkok laegde uut hoe et kookproces verleup, de verseid van de ingredientn, et invriesproces enz. enz. Trots vertelde i´j dat ze zelfs nog ´n idee van Jonnie Boer in de selectie verwerrekt addn.  En passant vertelde i’j dat zie ons die dag viefnderteg (!) moaltiedn veur de neuze gingn zettn. Ek maekte nog ’n graeppien teegn mien collega dat ek bliede ware dat ek mien broodtrummechien ad tuus eloatn. De kok, net zo´n lolbroek, zee dat de lunchpauze veur alles gebruukt kon wörn be-alleve lunch.

Et feest begon met de vegetarische moaltiedn. Now was tofu ’n paer joar geleedn nog ’n vremde substantie dat qua ‘beet’ ergns zat tussn stopverreve en gom. Umme et over de smaek maer niet te em. Maer, et was goed ontwikkeld over de tied, en ie zolln soms zweern dat ie kiepe aatn. Ek adde mi’j al veur eneumn umme indachteg de dieetn van Dokter Frank, Montignac, Atkins, South Beach, zero carb etc. etc. zo min meugelek koolhydraatn te eetn want de kombinasie van zetmeel met vet en eiwit zol d’r veur zörregn dat ie noa vuuf moaltiedn uut mekaere knaptn. Dus van de gruunte en et (noamaek) vleis of de vis, ’n paer kleine aeppies, en in ’t vervolg maer ien keer de eerappel punties en de rieste e.d. pruuvn want die zetmeelvulstoffn  koomn toch bi’j de mieste appn terugge.

Zo bunkerdn wi’j ons langs pasta’s, winterse appn zoas stampottn, blauwe appn zoas rijsttafel, nasi en bami, en wiet ie wat, de mieste dingn waarn best lekker. Van de viefnderteg zolln d’r derteg moaltiedn overblievn, en ier en doar skeutn wi’j d’r iene of, noa goeie poldergewoonte d’r lange over ediscussieerd te em’. As wi´j wel ies wat non standaard wolln leutn de dames van de KLM  gien kaans onbenut umme ons onder de neuze te wrievn dat wi’j rekening mossn olln met dat wi’j pruuvdn en selecteerdn veur zo’n tienduuznd man vliegnd personeel in de KLM groep. Zo kwam d’r ’n bak stampot boernkool langes, met zo’n ienderde stuk van ´n unoxwörst d’r bi’j. Die ging bi’j ons in de winter d’r altied goed in. De IFS dame keek misprieznd noar de grote wörst en vreug de kok oevuule dat dink wel niet weug. ‘Pak ‘m beet tweehonderd gram mevrouw’. ‘Veel te veel’. Bitste ze terugge.’We moeten denken aan de schijf van vijf meneer, wij hebben een verantwoordelijkheid dat we ons personeel niet vetmesten!!’. Now, die ku’j mooi in de zak steekn dacht ek, net as ek wat zage woar ek bliede van wörde mos de wörst an de lijn. De kok kwam terugge met ’n wörssien uut de koelkaste die meer et formaat knakwörst ad, ’n zieleg skrompelpielechien. ‘Wat weegt dat, meneer?’. De KLM IFS tante keek de kok uutdaegnd an, asof zie de werkeleke koneginne was in disse ruumte vol roestvrijstoaln wasbakkn, oovns, fernuuzn en ofzoegkappn. ‘Tachtig gram’. Zie knekte goedkeurnd. Mien moat en ekke keekn mekaere wanopeg an, maer wi’j kreegn gien bijval van onze KLM collega’s.

Nee, want as die knakkers niet genog em loopn ze de keukn achter de cockpit in en ritseln ze wat lekkers uut de business class. As ekke noar achter goa op die vrachtbak krieg eg ooguut nog wat eui van dat peerd, maer die is noar goeie KLM gewoonte ook op dieet netuurlek en die zien maege eur-ie in de wc nog rammeln, aerreme knolle. Dus probeerdn wi’j onze precaire situasie an te koartn dat wi’j toch echt ’n dekkere wörst in de stamppot wildn. ‘Je moet denken aan die zevenduizend mensen die werken in de cabine, Herman’. En zo ging dat d’iele dag deur. ’n Mooie bak Spaghetti Bolognaise weug maer liefst 520 gram, de cateringtrolln sleunn steil achterover. Dat mos terugge noar 485 gram, de absolute limiet. De lechemstael van de kok leut weineg te roadn over. Toen kwaamn d’r nog twie moaltiedn langes met sniesels d’r in, en doar em de vliegers versus de cabinemeinsn ’n stievege anvaering over ‘ad. De keerls van KLM cockpit waarn d’r ook achter dat ze best wel wat te wensn mochtn em, allient kwaamn ze doar rond de klokke van theetied pas achter en toen waarn onze veurstelln al vaeke esneuveld.

D’r gruuide vuus te laete ’n baand tussen et cockpitpersoneel toen de blauwe jongens zaagn oe wi’j dapper striednd veur unoxwörstn en teegn smaekeloze panga vis et steeds mossn of laegn. Dus worde et piketpeultien eslaegn toen de sniesels an bod kwaamn. De akela van de KLM catering lachte misprieznd; ’Geen hond in de cabine die een schnitzel eet hoor, nee, echt niet’. De jetsjaffeurs keekn mekaere diepe in d ‘oogn en met vuule gevuul en passie  em wi’j verbaal ’n knockout slag eleverd veur de sniesel, al was ’t allient maer umme ies ’n punt te maekn. Wi’j, keerls, stuurnd bi’j nacht en ontij willn sniesel, potverdore!!  Wi’j willn wat em wat de maege vult, en dus gien lamlendige knakwörssies, tofu, of tempe, nee, gewoon ’n dekke sniesel met ’n apert baekkien veur de bosvruchnt compote aanders wörd de krokante loage van de sniesel drabbig. Wi´j bin ok oaste met vierduuznd man eur!! Et was wel dudelek dat de dames nog nooit eerder op teegnsproake estuit waarn, zie zaatn perplex te kiekn. Ie zaagn ze dinkn; ’n Schnitzel in een blauwe cabine, een nieuw dieptepunt bereikt.

Toen was ’t ook over met de liefde, wi’j waarn kloar met pruuvn, de kok vuulde oarskerrep an dat wi’j niet meer deur ien deure kondn, (dat kan gieniene noa 35 moaltiedn), dus probeerde de man   met wat luchteg gebabbel de kolde uut de lucht te aeln.    ‘De maaltijden kosten ongeveer twee en halve euro per stuk en sinds twee jaar leveren we ze ook aan het penitentiaire systeem in Nederland’. Zo pruttelde de beste man deur.
Met nije vriendn verbundn deur ’n banale sniesel en nije vijaandn die veuln over et zellefde laeppien vleis gingn wi’j bi’j de poorte van Marfo uut mekaere. In d’owto noar uus kreeg ek al baerre last van gasvörreming en ek bedachte mi’j met piene in de boek van al ‘t eetn dat ek veur weineg geld et zellefde eetn krege as Willem Holleeder, allient ad ek ’n beter uutzicht en kwaam ek al eetnd nog ies erregns.
Met deze neie cyclus van moaltiedn muun wi’j et aanderallef joar doen. Ien dink wiet ek zeker, dat veur de volgnde selectieronde  de dames eur stinkende best goan doen umme mi’j op ’n vlucht te em ’t liefste noar Roratonga of Paaseiland.  Zodat ek bi’j et volgnde preuvenement fysiek zo verre weg bin as maer ienegszins meugelek. Dan sneuveln de sniesels, wat ek oe bromme!