Door: Jannie Bakker
Zie is zowat twie-en-alf en niet veur mekaere. De iele dag al was ze angerig en reerderig. Eten of drinken wol ze al ielemoal niet em, zodat onze nummer iene en eur man bliede waren dat ze tegen zeuven uur op bèède lag. En now leggen ze zelf ook op bèède, al zowat drie uur, mær van sloapen kump weinig. Slupend bin ze tegen elf uur noar boven egoan, met de deure van de badkaemer dechte em ze zæchies taanden epoest en fluusterend em ze ‘welterusten’ tegen mekaere ezægd, mær net toen as ze et laempien uutknipten klunk toch een klaeglijk, skör stemmegien: “Mama…” Nummer iene is d’r uut-egoan en ef eur esust en weer onderedækt. En toen as et stemmegien tien menuten laeter um een bietien drinken reup is eur man d’r uut-egoan, en die ef eur een slukkien waeter egeven.
En toen nummer iene weer, um een flessien pap te maeken, en eur man weer um de bere te pakken die as uut bèède evalen was, en toen as ze weer begun te reren em ze eur een posien tussen eur in eneumen in et grote bèède. Mær toen sleupen ze gieniene van drieën, dus leg een ieder now weer op zien eigen plæk: de krummel oesend en snoevend in eur ledikæntien, eur olders ondertussen redelijk wan-opig in et grote bèède, wachtend op de volgende noodkreet. Die löt niet lange op em wachten.
“Laempien an…” krast et skörre stemmegien klaegelijk.
Wat now weer. Dat laempien ís toch an? Dat laempien is altíed an, ’t is een klein nachtlaempien, zonder get ze nooit sloapen, dat is toch de iele nacht al an?
“’t Is oen beurte”, zæg nummer iene en trækt et dækbèède over eur eufd.
Skoonzeune zucht ies, stek dan de bienen mær weer over de raand en löp op de tast noar et kienderkaemertien. Inderdoad, door is et pekdonker, et laempien is uut. Zol dat uutgerekend vannacht kepot egoan wezen? I-j drukt op et knöppien van de grote laampe mær ook die gef gien teken van leven. Wat now dan, stoppen d’ruut?
De krummel klaegt nog ies: “Laempien an…”
“Ja, ja, papa get al kieken, even wachten…”
Ook op de overloop reageert de laampe niet. Op zien blote voeten löp ie de trappe of, over de plavuizen vloere van de alle noar de meterkaste. ’t Is overal pekdonker, d’r vælt neks gien lecht deur de veurdeure, de stroatlanteerns bin ook uut. Kennelijk is in de iele buurte de stroom uut-evalen. Mær in de meterkaste muut een zoeklicht leggen. Begeleid deur klaeglijk geskrei van boven viendt ie de deure, dut em lös en begint te tasten: woor leg dat dink now…
Dan raekt ie wat met zien elleboge. Et veurwærp sköf opzied en veur ‘t as ie em realiseert dat dat et glaezen olvaritpöttien met collectemunten muut wezen, klætst et met een skærpe klap en oorverdovend gerinkel op de plavuizen vloere uut mekaere.
“Wat gebeurt er?” gielt nummer iene in paniek van boven.
De krummel stopt van skrek eevm met klaeglijk reren en zet et dan op een oorverdovend brullen. Vanuut de babykaemer slöt ook et kleingien eur met felle uutaelen bi-j et tumult an.
Skoonzeune stet ondertussen zoas ie stet veur de lösse meterkaste en durft met zien blote voeten gien centimeter op zied te stappen, in de wietenskop dat de iele alle bezaeid leg met glassplinters. “Blieft woor aa’j bin”, kan ie nog net tegen nummer iene skroewen die as, eveniens op blote voeten, van de trappe of kump störmen. As reactie dut et twiestemmige orkest boven d’r nog een skeppien bovenop.
‘t Is kwært over twie in een donkere winternacht.
I-j ef eur uut-elaegd wat er gebeurd is en ef uuteindelijk et zoeklicht evunden.
Zie ef skoenen van boven opaeld en, bi-j-elicht deur eur man, ef ze de glassplinters op-eveegd. Toen em ze elk een kiend epakt en bin ze, uutgeput en kold, met zien vieren in et grote bèède in sloap evalen.
Totdat tegen drie uur opiens deur et iele uus et licht ansprung.
