Contact formulier  |  info@genemuidenactueel.nl  |  RSS  |  Twitter  |  Mobiel  |  Red.
>>
dinsdag 14 oktober 2014
13e Jaargang... Update:
Column van Herman Mateboer (oktober)
maandag 20-10-2008

Nomaadn op wieln

Foto:  Herman met zijn dagelijkse werkzaamheden  ©  Eigen Foto

Vannacht wörde ek wakker, en et rammelde mi’j in de boek, ploffn, börreln, giern en piepn en doen, d’iele uusollege van puupn, overdrukkleppn, expansievaetn en wat al niet, maekte ’n kabaal as ’t keteluus van de olde skure van de Moateboers.

Wi’j addn ’n gezelleg eumpien ad met de bruurs en zusters met de an’ang. Iederiene ad wat eetn emaekt, en ek zaege oe, as ze bi’j ’t Amstel otel ies verleeng zittn umme koks, dan wiet ek d’r nog wel ’n paer. Wi’j waarn d’r ook umme de fillem te kiekn die as mien bruur Aarnt en zien zeune GertJan eskeutn addn tiedns eur reize van Bant noar Beijing in zien klassieke Volvo Amazone. Dwers deur Oost Europa, Rusland, Mongolië, de Gobi woestijn noar Peking. Twaelefduuznd kilometer, oaste ienderde van de umtrek van onze planeet. ’n Moand op pad, machteg wat ’n reize. Pettien of jonges! Wat mi’j

veur de geest kwam was die eindeloze leegtn, van glooinde euvels met gruun grös, verder ielemoale kael, doar in Mongolië, ’n skier eindeloze weerld, zo eb ek ’t ok ooit ezien in Zuud Afrika toen wi’j richting Botswana reden, ’n lege weerld, met ’n strak blauwe emel as dak. Dat bedacht ek mi’j vannacht toen ek op ’n maalox pille lage te kauwn, um ’t keteluus ’n bietien tot bedaern te brengn. Toen skeut et mi’j te binn’ dat ek nog ’n verael mos indienn bij Willem veur disse moand, en loat dat now net ’n verael weenn dat ek ’n moand geleedn eskreem ad, wat bi’j mi’j ’n gevuul lös maekte woarvan ek zeker wiete dat mien bruur dat ook ad ef, doar in die grote leegtn ten oostn van Moskou.
Lonesome cowboy  
‘The freedom of the open road, when it grabs you, it will take possession of your soul’.
Dat zee mien student en moat Richard Abbott ooit, toen ek um leerde vliegn, en wi’j zaatn te proatn over ’t gevuul van vrijheid dat vlieng oe gef. 1988 Virginia. Die woorden kwaamn weer bi’j mi’j terugge toen ek in ’t noajoar van 1989 veruusde van Ypsilanti, Michigan, net ten  westn van Detroit, noar Portland in Maine, twie uur noord van Boston.
Ek adde twie dagen uut etrökkn veur de trip, de eerste dag wol ek tot middernacht deur  riedn, ’n otellechien zuukn, en dan weer deur noar mien nije woonplaese. Mien iele ebbn en oldn paste in ’n koffer en ’n sporttasse. Ek adde koartn ekocht bi’j de bezinepompe ’n paer dagen veur mien vertrek, en ’n route epland. Ek vereugde mi’j d’r op, ek verlangde d’r noar, nij avontuur, weer opedan, weg uut et deprimeernde Detroit, met die snoei-erde winters, doar aa’k gien zin meer in. ’t Was begin oktober en wat ze ier nuumn de Indian Summer. Waerme noajoarsdaegn, as de kleurn van de boomn ier in ’t noordn iel langzaam begin te veraandrn noar gold, vuur en bloed. De erfststörmn die in Nederlaand die iele pracht in ien nacht van de boomn bloazn em ze ier niet, en des te langer duurt deze skooneid.
Ek verleute Michigan, deur de staat Ohio, stukkien Pennsylvania, en dan de staat New York, iets ten oostn van Buffalo, en de ofslag noar de Niagara waetervalln besleut ek te stoppn veur wat eetn, achterop de middeg. Bi’j de IHOP ’n amburger en cola d’r in ewerkt, en veruit weer. Et wörde al vrogger donker, maer de waermte bleef angn. An de orizon wat ze ier soms nuumn ‘n ‘Harvest Moon’, zo’n enörme grote geel oranje moane die over de euvels en daeln zien skaemel lecht streujt. Richard ad ook ooit ezaegd, aa’j ’s naches goan riedn,’Herman, run with the pack’. I’j bdoelde dat ek mi’j an mos sluutn bi’j zo’n grote colonne vrachtwaegns die as stoaln lastdiern dit iele continent van oost noar west en van zuud noar noord deurkruusn. Die gastn die riedn vaeke s’nachs, dan is ’t rusteg, dan goan ze in ’n rije van tien, twaelef  achter mekaere an. Dat get erd, volgns Richard was d’r gien peliesie die ze stopte,

deze kuddes wilde peerdn. Bi’j Rochester an Lake Ontario gooi ek de tenk weer vol, en as ek in ’t donker de snelweg weer op wil kump d’r net zo’n juggernaut an, zie roazn mi’j veurbi’j, Peterbilt’s, Mack’s, Kenworth’s,  rij’n laempies, glimmnde chroomn puupn, wildwest tafereeln op eur sloapkabiene eskilderd, ek geve gas en slute mi’j d’r bi’j an. ’n Paer uur laank riedn wi’j saemn op, as de gaank d’r uutlöp teeng ’n euvel op ael’ek ze in ,en as ’t weer de valleie in get dendrn ze mi’j weer veurbi’j met tachteg mijl op de klokke. Dan kroep ek d’r weer tussn, en roazn wi’j weer verder. Ek wiete niet wie as ’t bin, die nomaden in ’t stoal, soms zie ek ’n opgesteukn doem achter ’t raem, ’n aand met ’n mikrofoon d’r in, of ’t opgloein van ’n segret, die ’n gezechte spoekachteg verlecht in ’n donkere kabine, en dan is ’t weer weg. Bi’j Syracuse is d’r ’n ofslag noar ’t noordn, noar Canada, Montreal stet op de bördn. Ek geve gas, en jakkere weg van de colonne, bi’j de veurste toeter ek eempies en gelieke krieg ek zo’n doffe klaxon terugge die mi’j deur ’t middnrif druunt. Ek eb nooit ewietn wie ’t waarn in die grote trucks, maer  samen optrekkn maekt oe skienber eempies ’n lotgenoot, net as vrogger in ’t westn as de cowboys op pad gingn  en veur de saloon mekaere vreugn; ‘zulle wi’j saemn riedn?’
Die nacht nam de ‘open road’ bezit van mi’j, net as Richard zee dat ’t zol gebeurn. In de verte de uutlopers van de Adirondack mountains, ek kroepe teeng ’n steile elling op, en ‘t  eindeloze betonn lint vaelt weg in weer ’n valleie, met aan weersziedn donkere bossn, en bördn die waerskouwn veur ertn die oversteekn. De achtbaenssnelweg ruult zich veur mi’j uut zo verre ’t oge kan zien, as ’n dofzilvern lint in ’t moanlecht, vrijwel leeg, over weer ’n euvel in de verte, tot achter de orizon, en nog verder as of d’r gien einde an kump, en ’t lonkt noar mi’j  en ’t röp en en ’t zeg  ‘koomt verder en ontdekt mi’j, boundless, limitless, endless’. Ek eb de raemn noar beneedn, en op de radio draein ze ’n sixpack van Joe Satriani. As ‘Always with me, always with you’ langes kump bedeink ek mi’j oe zeldzaam dit is, as ‘n droom die ek wakker beleve, met de wiend in ’t oar, ’t gevuul em dat neks onmeugelek is. Dat net as de valleie veur mi’j de weerld an mien voetn leg, die wenkt, kom ier, bekiekt mi’j, snoeft mien lucht, kiekt noar mien stoalblauwe nachtemel, smölt saemn met mien ruumte.
En net zo gebeurde et.

Gepubliceerd op: maandag 20-10-2008 door willem. 2742 keer gelezen..

reacties:

  • he fikkie wat zie dr goed uut
Reageren is slechts toegestaan voor geregistreerde bezoekers.

(Advertentie)

Meer columns:

Herman Mateboer:

Jannie Bakker:

Flip Visscher:

(Advertentie)

Wie is Online ?..

Nu online: 4 bezoeker(s)
LEDEN LOGIN
Inloggen





(Advertenties)

(Advertentie)

Pagina gegenereerd in 0.0424 s. | Webmaster:Redactie | disclaimer | login