Wij hebben een strafhalletje in huis. Eigenlijk is het een doorgang naar het toilet en de douche, maar een paar keer in de week heet die twee vierkante meter ineens strafhalletje. Dan moet ons zoontje er even een minuut staan. Meestal omdat hij met dingen heeft gegooid die daarvoor niet gemaakt zijn of omdat hij niet precies doet wat papa of mama zeggen. De laatste tijd ook steeds vaker omdat hij zeven keer achter elkaar dezelfde zin zegt, waarvan meestal een aantrekkelijk voedingsproduct of een pretparkachtige omgeving onderdeel uitmaakt. Na zeven keer uitleggen dat een snoepje er nu even niet inzit, moet hij naar het strafhalletje.

Natuurlijk hebben we dat malle idee gepikt van The Supernanny, die ietwat zwaarlijvige Engelse tante die Amerikaanse gezinnen precies vertelt hoe ze hun kinderen moeten opvoeden. Overigens zonder dat ze zelf kinderen heeft, heb ik wel eens gelezen. Of je dan altijd de frustraties van ouders kunt begrijpen, betwijfel ik. De kraamhulp bij ons tweede kind vertelde wat dat betreft een mooi verhaal. Vroeger volgde ze buitengewoon punctueel alle regeltjes van de kraamorganisatie. Sinds ze zelf kinderen heeft, is ze een stuk vrijer in de leer. Wat dat betreft wens ik The Supernanny ook een paar eigen kinderen toe. Eens kijken wat ze er dan van terecht brengt.

Desondanks hebben we veel plezier van haar strafmethode. “Solly”, zegt ie altijd als hij het folterhalletje verlaat. Met een kus erbij als definitieve goedmaker. “En wat moet je altijd goed doen als papa of mama wat zeggen?”, vragen we meestal. Even onderzoeken of de boodschap goed is aangekomen. “Luiteren”, klinkt het dan. Meestal op zo’n schattige wijze dat je zelf bijna in het strafhalletje gaat staan, als spijt dat je dit bloedje van een zoon even daarvoor op buitengewoon onbarmhartige wijze in die gevreesde ruimte hebt opgesloten. Als ouder moet je echter consequent zijn, lees ik op de website van www.cjgzwartewaterland.nl .