Contact formulier  |  info@genemuidenactueel.nl  |  RSS  |  Twitter  |  Mobiel  |  Red.
>> regio
dinsdag 14 oktober 2014
13e Jaargang... Update:

(Advertentie)

Het eerste Koptoceen
donderdag 02-10-2014
Column Herman Slurink
foto: © Herman Slurink

ZWARTSLUIS - Herman Slurink is columnist van de website www.varenindekopvanoverijssel.nl. Hij beschrijft en verwondert zich over de schoonheid van de Kop van Overijssel. Zijn eerbetoon aan het dorpje Fah bij de Veldschuur in Rouveen verdient een nog breder publiek, vandaar dat wij hem ook plaatsen. Herman wil vooral de kunstenaars Albert Greveling, Han Ferwerda en Frits Driesen bedanken voor het bijzondere insectendorp.

'Voor dag en tijdens dauw ging ik op pad in nevelige velden op zoek naar sporen uit een verleden ver achter de horizon. Silhouetten van bomen tekenen zich af tegen een grijs mistgordijn dat telkens van vorm verandert en moeite heeft het doorbrekende zonlicht te stoppen. Ik laat deze vroege ochtend als eerste een spoor na in het royaal bedauwde veld. Zonder een woord te overdrijven loop ik in een wereld van kristal. Talloze fijne dauwdruppels, bungelend aan ragfijne zilveren draden en rietpluimen, vangen het flauwe schijnsel van de ochtendzon op als in een prisma zodat ze duizendvoudig worden uitgezonden.

Verborgen achter een ondoordringbare jungle van tintelend spinrag doemen donkere skeletachtige contouren op, resten van wat ooit een nederzetting geweest moet zijn. Een half gerafeld vod aan een stok lijkt haastig in de zachte moerasgrond gedrukt alsof het op de vlucht is achtergelaten. Waar kom ik terecht? Uit de in elkaar gevlochten staken bloeit fris groen als een teken dat het leven niet van ophouden weet. Vol verbazing duikel ik terug in de tijd en verwacht binnen enkele seconden oog in oog te staan met een Neanderthaler. Maar niets duidt op enig menselijk leven.

Ik waag me door de nog redelijk intacte poort naar binnen, voel de spanning van het betreden van verboden terrein. Buiten de wal van de nederzetting breekt de zon door het neveldek. Ik kijk regelrecht in de uitpuilende ogen van een wonderlijk gevleugeld wezen, te zwaar voor een vogel maar geschapen in de meest fantastische kleuren, een herfstkleed opgaand in de vegetatie rondom.

Vanuit het verre ruim daalt een meterslange libelle op een liaanachtige tak en blijft als versteend zitten in een positie die iedere fotograaf zich zou wensen. Ik tril als een rietje, niet van angst maar van opwinding.

Nog meer wezens komen uit het ondoordringbaar lage gewas tevoorschijn of strijken uit het onbestemde neer en vatten post alsof ze van plan zijn hier voor eeuwig te blijven staan. Exotische dieren ontsnapt uit een zwart gat in de tijdsrekening.

Het moet ergens tussen het relatief warme vroeg- en het ijskoude middenpleistoceen zijn.

Omdat ze kennelijk terugkeren naar de plek van oorsprong noemen we deze periode waarin deze dieren in grote getale geleefd moeten hebben het Eerste Koptoceen, dat is dus ergens tussen de 2,5 miljoen jaar en 11,5 duizend jaar geleden.

Ineens wordt ik overspoeld door eeuwigheden, ergens schuilt diep van binnen een vonkje die al deze perioden heeft doorstaan en dat opwindende gevoel van alles overstijgende schoonheid, maar ook de mystieke intensiteit aanwakkert. Piekmomenten in het bestaan, ervaringen om te koesteren.

Traag sluipt de nevel over de landen en krioelt de nederzetting binnen. De diepwarme kleuren van de dieren vervagen en met dat de zon achter een sluier verdwijnt ondergaan de wezens een spookachtige verandering. Gekriebel in mijn nek. Whaah, waar komt die reusachtige spin onder het scheepswrak vandaan? Tal van poten bungelen onder de harige dos. Het hele lijf is haar, een mammoetspin. Ook zij lijkt stilgezet.

Twee uur lang scharrel ik hier rond en kan er niet los van komen. De atmosfeer verandert telkens weer, dan weer mist, dan weer zon, dan weer iets er tussenin. De kleuren van het stervende flora en de donkere bomenrij wat dieper in het veld waarachter het al even sfeervolle Zwartewaterklooster schuilgaat bevestigen de unieke locatie van de nederzetting Fah.

Heerlijk oud land. Ik kijk nog één keer achterom naar de verstarde wonderlijke wezens die hier hun thuis hebben gevonden. Ik heb er in ieder geval nog een paar zien vliegen!

 

Herman Slurink.

Gepubliceerd op: donderdag 02-10-2014 door Erik Driessen. 471 keer gelezen..

Reageren is slechts toegestaan voor geregistreerde bezoekers.


(Advertentie)

Wie is Online ?..

Nu online: 8 bezoeker(s)
LEDEN LOGIN
Inloggen





(Advertenties)

(Advertentie)

Pagina gegenereerd in 0.0136 s. | Webmaster:Redactie | disclaimer | login