De oude man beklom met enige moeite de kruk aan de hoek van de bar. Toevallig de zitplaats net naast de mijne. Tien seconden later stond er een mooi getapt glas bier voor zijn neus. De barman had geen woorden of order nodig voor deze transactie.

De man nam een slok van zijn bier en liet zijn blik over de binnenhaven gaan. Meewarig schudde hij zijn hoofd. “Kijk nou eens aan”, zei de oude heer, wijzend op een groep jongeren, die met een  plezierbootje luid lachend door de haven manoeuvreerden.

“Toen ik  zo oud was, moest je zes dagen in de week van vroeg tot laat de handen uit de mouwen steken. Daar werd je een echte kerel van. Wij hadden geen tijd voor zulke fratsen”. Geïrriteerd nam hij een grote slok van zijn gerstenat.

Voor ik het in de gaten had floepten de woorden uit mijn mond. “Oh ja, we hebben het hier over die goede oude tijd. Maar was dat niet de tijd dat het onze voorouders zo slecht ging?”

De oude man verslikte zich bijna in zijn bier. Toch meende ik een kleine glimlach rond zijn mondhoeken te zien, al kan het ook een zenuwtrekje geweest zijn.

De bejaarde heer keek even rustig om zich heen en sloeg toen het restant van zijn bier achterover. Even was er oogcontact met de barman. De man wees met zijn wijsvinger naar het lege glas en de caféhouder kwam onmiddellijk in actie. Even later stond er een vers glas bier op de bar. Eerlijk is eerlijk, hier was sprake van een perfect ingespeeld team dat geen onnodige woorden gebruikte.

Plotseling ging de deur met een wijde zwaai open en drie giechelende meiden – ik schatte ze elk ongeveer een week of 1000 – betraden het café. Ze namen plaats aan één van de ronde tafeltjes dicht bij het raam. De dames bestelden ieder een glaasje witte wijn en bestuurden afzonderlijk van elkaar minstens elke 2 minuten hun mobieltje.

De gepensioneerde stamgast keek het tafereel met gemengde gevoelens aan. “In mijn jonge jaren kwamen er geen meiden in het café.”, bromde hij. “Wij waren op zaterdagavond al lang blij wanneer we een oppashuisje hadden”.

Ik kon het weer niet laten om te reageren. “Tja, de tijden zijn nou één keer veranderd, hé?, zei ik en voegde er provocerend en naar de meiden wijzend aan toe: “En zeg nou zelf, wanneer de melk aan de weg staat, waarom zou je dan een koe kopen?”.

De man keek me verbaasd aan, maar de twinkeling in zijn ogen verraadde een zeker begrip voor mijn toch enigszins boude uitspraak.

Opeens verspreidde zich een frituurlucht door de knusse, bruine kroeg.

De blonde vrouw van de uitbater kwam uit de keuken met een groot blad borrelhapjes en plaatste het midden op de stamtafel.  Het vriendengroepje tastte onmiddellijk toe. Zoals gewoonlijk werd de voorzitter van de plaatselijke biljartclub direct afgestraft met een mondblaar bij het te snel verorberen van een veel te hete bitterbal.

“Vroeger bij Veenhof”, begon de oude man aan een nieuw relaas “hadden we zulke aparte kost niet. Je mocht je handen dichtknijpen als je eens een stukje oude kaas bij je borrel kreeg”.

Ik stond op het punt om een nieuwe venijnige opmerking te plaatsen, maar beet tijdig op mijn tong.  “Ik weet zeker dat jullie ook heerlijk van zulke snackjes gesmuld zouden hebben”, pareerde ik op een voor mijn doen behoorlijk zalvende toon.

De oude baas leek een beetje teleurgesteld te zijn in deze laatste opmerking. Hij stond op en nam nog het laatste slokje uit zijn glas.

“Noteer je de schade even, Herman?”, waren de enige woorden die de man tijdens zijn bezoek met de kroegbaas wisselde. Deze knikte en noteerde een paar streepjes in zijn blauwe boek.

“Gaat u al weg?”, vroeg ik snel, toen ik zag dat de man aanstalten maakte om te vertrekken. “Het is nog niet laat!”.

De oude man keek nog even op en zei: ”Nee, dat niet, maar het wordt nooit meer vroeger.”

Hij liet me verbouwereerd achter. Ik zag hem nog net langs het raam schuifelen. Een brede glimlach lag op zijn gezicht.