Biestnbende 

Et is al weer wat joarn eleedn dat ek op de vliegtuugtrappe stonde te kiekn noar ‘t lössn van ‘t grote vliegtuug. Wij waarn vrogge in de mörn, nog veur zunsopgang weg egoan uut Muscat in Oman, met bestemmege Bangalore in ’t zuudn van India. Onze vracht bestond uut ’n dekke neengtig koenn. Verpakt met drieë per krat. Die waarn bestemd veur ’n melkveeboer in de buurte van Bangalore. ’ t Was ‘n ontwikkelingsproject van de Verienugde Naasies, met stuun van ‘t Spaanse kooneklek uus. Temeinste, dat was ’t verael.

Net toen ek stond te kiekn woerde d’r ‘n kooi noar buutn eruult met mer ien biest d’r in. Ut was gien koe, mer ’n grote bolle. Ij stond doar boovm op die laedbrugge met ’n trek op zien snoete zo van wie maekt mij wat? Ek kon ’t oaste niet geleuvm mer ij stond doar gewoon met ’n skalkse grijns op zien dekke kop. Now muu’k zaegn, ek zol ok ’n grijns op mien snoete em as ek in zien skoenn estoan ad, zeg maer. Die bolle die ad doar op dat mooie kantoor van de VN in New York ’n simpele opdracht mee ekreeng: gaat heen en

vermenigvuldigt u. Now, dat ging ij ier vaste doen, met tientalln veerzn op ’t vinketow. In de wietnskop dat ij, as onderdiel van ’t koeielijke ras, eilug was verkloart ier in India. Ek geleuve niet dat de paus doar wat mee van doen ef ad, mer eilug was ie. Ij wus gewoon zeker dat ij ongestoord zien gaank kon goan met die deerns tot dat ie van olderdom dood neer veul, as ie ’t niet op al te jonge leeftied an ‘t erte kreeg van al dat peezn. Ij kon zien iele leevm weidn an zien opdracht, zonder dat ie bange oefde te weenn dat zie ‘m zolln koomn aeln umme biefstuk, leer of gehakt  of wat dan ook van ‘m te maekn. Wat ’n geluk.
Ut alleve Bangalore was uut eloopn umme ons te begroetn, zie waarn in alle stoatn want zo’n groot bakbiest van ‘n vliegtuug addn ze nog nooit op eur vliegveltien ad. Onderan de trappe wörde de gezagvoerder en de boordwerktuugkundege in de bloemn ezet. Zie kreeng strengn van sandeleultn rozettn umme de nekke en zie reukn as ’n miljoen guldns.
Toen ze weer noar boovm kwaam’ addn ze vier broene keerlties op slieptow die zich veursteldn as amtenaarn van de immigrasie. Zie wolln greeg de papiern zien. Now, toen begon

 d’ ellende. Die papiern krieng allemoale ’n stempel, ’t origineel temeinste, en ’n aandteekening van de grote boas. Mer wat wij addn waarn allemoale kopieen, en die keerlties woln ’n originele stempel em. As ze met oe proatn stoan ze altied te wiebeln met ’t eufd, en zie em zo’n typisch strotteg stemmegien.  Dus al wiebelnd met eur köppies eistn ze ‘n verse stempel. Wij keekn mekaere an en ging allemoale ons weegs umme zogenaemd ‘n stempel te aeln. En wij wussn ’t aaw d’r gien iene zolln vienn. Eerst ‘t deurtien van de cockpit dechte edoan en crisisberoad euln. Eem veur de duudelekeid, India was ooit ’n kolonie van Engelaand en as d’r ien völlekien is dat gek is op burokrasie dan bin ’t de engelsn. Mer de Indiers die em burokrasie ter erte eneum’ as was ’t de beste uutviendege sins buskruut en zie em ’t nog verder eperfeksioneerd. Dus niet de goeie papiern em beteeknde werskienluk wegkwienn in ’n zompege kerker. Of langzaam reustern in de tandoorioovm, ie maagn kiezn.

De gezagvoerder ging over tot vertraegnde taktiekn, ij gaf ze allemoale ’n blekkien cola, en zat met ze te klessebessn as of ze neevm waarn. Mer ondertussn was d’r gien oplössege veur aandn.  ‘t Lössn zol nog uurn duurn, de telex was kapot en ek mosse zelf ’n vliegplaennegien opstelln veur ’t twiede stuk noar Delhi. Toen ek doar mee bezug ware zaag ek ’n olde DC 8 van ’n Duuse maaskapije laandn. ’ t Geval parkeerde noast ons en ‘ n poossien laeter kwam de gezagvoerder bij ons de trappe opstampn veur ’n preutien. ’ t Was ’n Duuser, mer ij zag d’r uut as ’n Texaanse cowboy, ij ad grote cowboyleerzn an, en zo’n knoepert van ’n gespe op de rieme umme zien dekke boek. De boomste kneupies van zien uniförmemd waarn lös en ij ad  meer oar op de börst dan op zien kop. Ij iette Jürgen..
Mien boas deed zien relaas an de Duuser, met wanoop in d’oogn, ie kon ‘m zien deinkn an Indiase kerkers met vochtege beskimmelde muurn en roestege kettns en rottn zo groot as tekkelties. De Duuser eurde ’t allemoale an en zee greinznd:” Ganz einfach Vincent, das schaffen wir mal gleich”.  Wij stonn um allemoale an te kiekn in die kokpit met ongeleuf op ’t gezegte, zol ij ons reddn uut de kerrekers van de barbaarn?

Jürgen vreug umme ’n stukkien karbonpepier, ’n muntstuk, en de documentn. Ij laegde ’t papier op de grond van ons kantoortien, karbonpepier d’r boovm op, knaak van Vincent d’r op, rechtsonderin d’oek van ’t pepiertien. Toen beurde ij zien grote duuse cowboyleerze op en ramde met alle macht  de akke op de knaak. Ij pakte ’t iele spullegien op en gaf triomfantelijk ’t papier an mien gezagvoerder, en zee in ’t engels, zo doene wij dat ier. De koneginne stond oarskerrep en profil onderan ons documentien te priekn.
Wij stondn paf, de amtenaarties addn al oaste twie uur zittn wachtn, en now kreeng ze eur papiertien, zie wiebeldn zo erd met eur eufd dat ’t d’r oaste ofruulde. Iederiene was weer gelukkeg.
Zo get dat now al joarn ier, zeg Juergen, as ze mer ’n stempeltien em, maekt niet uut wat, dan bin ze tevreedn, dan wiet ie dat veur de volgnde keer.
“As die rotkoenn d’r uut bin eb ek ier neks meer te zuukn, en koom’ek ier opeluk nooit weer”, zee de boordwerktuugkundege grammietug.
Mer wij waarn India veurlopeg nog niet uut, wij mossn ook nog noar Delhi veur vracht , en doar ’t otel in. Pas toen wij de volgnde dag terugge vleugn noar Dubai en de kust bij Bombay onder ons zaagn wegskoevn aeldn wij weer opgelucht oadem. 

Herman Mateboer,  Lelystad  © 2008