“Ik ga naar het grote plein!”, klinkt het hier tegenwoordig regelmatig. Meneer gaat dan op zijn loopfiets naar een pleintje dat grenst aan onze tuin. Andere peuters met loopfietsen verzamelen zich daar. Beetje racen en op het oog halsbrekende toeren uithalen. Meestal imiteren ze daarbij het geluid van een sirene. Soms besluiten ze ineens dat ze bij iemand thuis gaan spelen. Vooral met het oog op scoren van snoepjes, koeken of fris.

“Hij zit hier hoor…”, belt een vader of moeder dan even later. Zelf pleeg ik ook regelmatig van die telefoontjes. Pas had ik echter een kind in huis waarvan de ouders nog niet tot de contactpersonen in mijn mobiele telefoon waren doorgedrongen. “Ga maar even naar huis, dan weet je moeder waar je bent”, zei ik daarom.

Was niet nodig. Mama stond al in mijn tuin en gaf het meisje een standje. “Je zou altijd even zeggen als je met iemand meeging…”, zei ze. Precies dezelfde woorden die ik ook regelmatig bezig als mijn zoontje weer ergens ongevraagd naar binnengaat. “Tom zei dat het mocht…”, zegt hij dan meestal. Al die buurtpeuters dekken elkaar. Ze vormen een soort netwerk waarin ouders maar moeizaam kunnen doordringen. Het is precies waarvoor ik bang was toen ik op een mooie voorjaarsmiddag het tuinhek opende. “Je mag best even bij de kinderen op het grote plein spelen hoor…”, zei ik. Ooit moet je een kind wat vrijheid gunnen immers. Wat niet wegneemt dat ik iedere dertig seconden keek of alles goed ging.

D’r kan nogal wat gebeuren immers in de wereld. Zelfs in de relatieve veiligheid van het grote plein. Dat zag ik een paar dagen later al aan de vader van Tom, die in licht overspannen toestand aan de deur stond. “Is Tom hier? Anders gaat hij nooit van het grote plein af…”, zei hij. Tom was niet bij mij. Na een zoektocht van een uur was hij weer boven water. De hort op in het dorp. Ik moet er niet aan denken dat mijn zoontje hetzelfde zou doen. Dat akelige tuinhek had nooit open gemoeten. “Je bouwt het liefst een muurtje om hem heen…”, zingt Willy Alberti regelmatig in mijn hoofd. Stiekem heb ik al gekeken of op www.cjgzwartewaterland.nl iets over loslaten te vinden is.