GENEMUIDEN - Daar lag hij dan, languit op de bank. Nauwelijks aan te spreken. Zelfs niet als je termen als Cars, Mickey Mouse Clubhouse of koekje liet vallen. Bloedheet. Temperatuur meten via de onderkant van het lichaam lukte echter niet. “Ikkuh wille niet tempatuur meten”, klonk het eigenwijs. De truc van de kraamzorg werkte wel. Onder de oksel, wachten tot de thermometer piept en er dan een 0,5 graad bij optellen. Dat betekende dat hij 40.2 graden koorts had. “Ik hebbuh geen koorts”, beslist hij zelf echter. “Ikkuh wil naar school.”

Nadat ik hem dat idee uit het hoofd had gepraat, surfte ik naar de website van CJG Zwartewaterland. Even onderzoeken of na het zorgvuldig toedienen van een kinderaspirientje een bezoek aan een huisarts noodzakelijk was. De tekst stelde mij gerust. Nog maar even niet bellen. Ondertussen dacht ik terug aan de rituelen van vroeger als ik zelf op het ziekbed lag. Appeltje, appelsap, een schaars belegde boterham en beschuiten. Een thee die al snel kou werd. Hét wondermiddel herinnerde ik mij uiteraard ook weer. Nog steeds beveel ik grieperige vrienden een klein zakje naturel chips aan. Werkt als een trein. Al vermoed ik dat het placebo-effect groot is. Pedagogen en voedingsdeskundigen schudden vermoedelijk hun hoofd. Ook op www.cjgzwartewaterland.nl vond ik geen lovende woorden.

Toen hij ’s middags nog steeds geen hap had gegeten, besloot ik toch de kwakzalver uit te hangen. “Paar chipjes, jongen?”, vroeg ik. De verwachting dat hij me van pure blijdschap zou omhelzen, kwam niet uit. Zijn gezicht stond op dezelfde stand als toen ik met de thermometer aan het zwaaien was. “Ikkuh wille niet eten”, zei hij, waarna hij zijn hoofd weer deemoedig op zijn kussen legde. Ik verdacht hem van enig acteertalent. “Wat wil je vanavond eten dan. Jij mag kiezen, omdat je ziek bent”, probeerde ik nog een keer. “Patatjes”, klonk het.