Door: Jannie Bakker

Ek stoa op zoaterdagmiddeg in Kaampen veur de kassa van de EMA. In de verkierde rij. Terwiel links en ræcht van mi-j de kooplustige Kaampers veurbi-jskoeven stoa ek mi-j zowat letterlijk op te vreten van ongeduld. Vuuf uur veur de EMA, ek met senior of-espreuken. En et is al zowat vuuf over vieve. Aanderalf uur eleden bi’w goedsmoeds uut mekaere egoan. Want ek ad een paer boskoppen en senior öldt niet van winkelen. Althans: niet van de vrouwelijke variant van winkelen, woorbi-j aa’j  ook wel ies een winkel inlopen zonder dudelijk doel. Onze ervaring is, dat aa’j dan et beste ieder oen eigen gaank kunnen goan: dan krie’j gien ruzie en noa ofloop ei’j mekaere nog ies wat te vertellen! Dus ef senior mi-j bi-j de Oldestroate of-ezet, en i-j zol wel zien wat ie gong doen.

Vuuf uur zie’w mekaere weer veur de EMA. En now is et dus al vuuf over vieve en die dreutel veuran de rij dut asof ze de caissière inuurd ef as gezelskapjuffrouw!
Acht menuten over vieve loop ek met in elke aand een grote EMA-tasse geoast de winkel uut. Senior, woor is senior? I-j ef toch wel op mi-j ewacht? Et wördt al rustig in de Oldestroate: de mieste winkels bin um vuuf uur al dechte egoan, een enkele is op zoaterdag nog tot alf zesse lös. Ek kieke opgefokt links en ræchts, mær nærgens et vertrouwde rooie jack. Zol i-j misskien ook verlaet wezen? Of de tied vergeten em? Dat kan netuurlijk. Ek maene mi-j-zelf tot kalmte en banjere een menuut of wat met mien tassen èn en weer veur de EMA. Gien senior. Ondertussen wörden de leste rækken binnenaeld en et iene noa et aandere rolloek zakt noar beneden. De Oldestroate stærft uut. Twintig over vieve en senior blef spoorloos.
Netuurlijk kan ‘k em bellen. I-j ef altied zien mobiel bi-j em. Mær die van mi-j leg now waarskijnlijk zinloos te rinkelen in de tasse die thuus onder de kapstok stet. 
Wat muu’k doen? Ier blieven wachten op de plæk, woor aa’w of-espreuken em? Of op zuuk goan  noar een tillefooncel? Bestoan die trouwens nog? Links leg de Bovenkærke, met doorumèn parkeerruumte. Ræchts leg et pleintien met de terræssies. As ie in sloap evalen is, vien ek em door.
Et is zowat alf zesse en ek beslute ræchts te goan, richting terræssies, met mien eufd een alve slag gedraeid um de EMA in de gaeten te ollen. Botsend en strukelend struin ek met mien bolle tassen deur de Oldestroate en laveer ek tussen de terrastèùfelties deur, mær ek viene senior niet. Ook gien tillefooncel trouwens, en zelfs gien bekende die aa’k even kan vroagen oa’k zien mobiele mag gebruken. Dan mær gauw weer terugge. Meer draevend as lopend obbel ek met mien boskoppentassen terugge noar de EMA. Alle winkels bin now dechte, d’r is neks meer te beleven op stroate. Mær door achterin, bi-j de kærke, stet door senior niet? Ek versnelle nog een bietien. Jawel, dat is zíen grieze auto door an et einde van et voetgangersgebied! Gelukkig! Ek zwaaie uut alle macht noar et rooie jack en voere mien tempo nóg wat op, mær senior liekt wat zukend rond te speuren en stapt dan wat verdwaesd weer in zien auto. Langsem redt ie veur mien ogen weer uut beeld.
Verdorie! De troanen springen mi-j in de ogen. Twieëndærtig joor met mi-j etrouwd en mi-j dan op onderd meter ofstaand nog niet erkennen! En woor muut ie now dan èn, zonder mi-j? En ekke zonder um? Ek lope de stroate uut noar de Bovenkærke. Misskien is ie an et parkeren en kump ie d’r zo weer an. Wat aa’k ook tegenkome: gien senior. Mær wél wonder boven wonder de leste tillefooncel van de Regio IJssel-Vecht-delta. D’r zit weliswoor gien muntsysteem meer in, mær
i-j wærkt werempel  op mien chipknip. Now is ’t een fluitien van een cent: senior bellen, ofproaten woor aa’k op em wachte en instappen.
I-j kek niet vrolijk, senior. Ek wil mi-j net uutputten in duzend excuses en clientèle en cassières van de EMA d’r ies even ongegeneerd van langes geven, mær veurdat ek wat kan zaegen get i-j al op de knienn. I-j ad em buten Kaampen even lækker in et zunnegien an et waeter neer-evlijd, en op de terugwæg kwam ie d’r achter dat ie zien brille door ad loaten leggen. Terugge dus, en zuken in et lange gros, mær i-j ad de brille niet evunden. Sorry, sorry, sorry dus dat ie zo laete is.
Ek acceptere de excuses grootmoedig, mær ondertussen maekt mien ærte een sprungien: Wauw! Gien des-interesse dus, mær gewoon bi-jziend-eid woordeur as ie mi-j niet kende!
“Gef neks, joh!”, eur ek mi-jzelf zaegen, “ie bin toch wel ies an een ni-je brille toe!”